نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل کرد بسی نگاه در دفتر عشق</p></div>
<div class="m2"><p>جز دوست ندید هیچ را در خور عشق</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چندان که رخت حسن نهد بر سر عشق</p></div>
<div class="m2"><p>بیچاره دلم عشق نهد بر سر عشق</p></div></div>

شمارهٔ ۵۲

دل کرد بسی نگاه در دفتر عشق
جز دوست ندید هیچ را در خور عشق
چندان که رخت حسن نهد بر سر عشق
بیچاره دلم عشق نهد بر سر عشق

هوش مصنوعی: شاعر در اینجا به شدت به عشق و زیبایی اشاره می‌کند. او می‌گوید که وقتی به عشق می‌نگرد، فقط دوست را می‌بیند و هیچ چیز دیگری را در خور عشق نمی‌شمارد. عشق آن‌چنان در دل او ارزش دارد که هیچ چیز دیگری نمی‌تواند جای آن را بگیرد. در نهایت، دل او تحت تاثیر عشق قرار گرفته و تمام وجودش را وقف آن کرده است.

شمارهٔ ۵۰

شمارهٔ ۵۱

هوش مصنوعی: دل مدت‌ها به جستجوی عشق پرداخت، اما جز دوست هیچ چیز دیگری شایسته عشق ندید.

دل کرد بسی نگاه در دفتر عشق

جز دوست ندید هیچ را در خور عشق

هوش مصنوعی: هر چه زیبایی‌ها بیشتر بر عشق بیچاره من افزوده شود، عشق هم بر دلم سنگینی خواهد کرد.

چندان که رخت حسن نهد بر سر عشق

بیچاره دلم عشق نهد بر سر عشق

شمارهٔ ۵۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده