نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عشاق که آفتاب عالم‌تابند</p></div>
<div class="m2"><p>در دیده کشند خاک من گر یابند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شد دشمن من ز جهل آن مشتی دون</p></div>
<div class="m2"><p>چون شب‌پرگان که دشمن آفتابند</p></div></div>

شمارهٔ ۳۲

عشاق که آفتاب عالم تابند
در دیده کشند خاک من گر یابند
شد دشمن من ز جهل آن مشتی دون
چون شب پرگان که دشمن آفتابند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به عشق و زیبایی اشاره می‌کند و بیان می‌کند که عاشقان مانند آفتاب درخشان هستند. اگر عشق به او دست یابد، خاک او را در آغوش می‌کشد. شاعر همچنین از دشمن خود، که ناشی از جهل است، سخن می‌گوید و او را به پرندگان شب تشبیه می‌کند که دشمن روشنایی و آفتاب هستند.

شمارهٔ ۳۰

شمارهٔ ۳۱

هوش مصنوعی: عاشقان که همچون خورشید درخشان و تابناک هستند، هرگاه فرصتی پیدا کنند، خاک و زمین من را به دیده می‌سایند و به خود می‌چسبانند.

عشاق که آفتاب عالم‌تابند

در دیده کشند خاک من گر یابند

هوش مصنوعی: دشمن من به خاطر جهلش به انسانی پست و نادان تبدیل شده است، مانند شب‌پرگانی که با تاریکی می‌زند و دشمن نور خورشید هستند.

شد دشمن من ز جهل آن مشتی دون

چون شب‌پرگان که دشمن آفتابند

شمارهٔ ۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده