نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر دم ز وجود خود ملالم گیرد</p></div>
<div class="m2"><p>سودای وصال آن جمالم گیرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پروانهٔ دل چو شمع روی تو بدید</p></div>
<div class="m2"><p>دیوانه شود کم دو عالم گیرد</p></div></div>

شمارهٔ ۲۴

هر دم ز وجود خود ملالم گیرد
سودای وصال آن جمالم گیرد
پروانه دل چو شمع روی تو بدید
دیوانه شود کم دو عالم گیرد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس ناامیدی و اضطراب خود صحبت می‌کند. او هر لحظه از وجود خود احساس کسالت و بی‌حوصلگی می‌کند و تنها آرزوی وصال محبوبش را در سر دارد. پروانه‌ای که به شمع، یعنی محبوب، نگاه می‌کند، دیوانه‌وار و مجنون می‌شود و این عشق او را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد.

شمارهٔ ۲۲

شمارهٔ ۲۳

هوش مصنوعی: هر لحظه از وجودم احساس ناراحتی می‌کنم و خیالم مشغول وصال آن زیبایی است.

هر دم ز وجود خود ملالم گیرد

سودای وصال آن جمالم گیرد

هوش مصنوعی: وقتی پروانهٔ دل بر زیبایی تو نگاه کرد، دیوانه می‌شود و هیچ چیزی در این دنیا برایش مهم نمی‌ماند.

پروانهٔ دل چو شمع روی تو بدید

دیوانه شود کم دو عالم گیرد

شمارهٔ ۲۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده