نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با یار نواز غم کهن باید گفت</p></div>
<div class="m2"><p>لابد به زبان او سخن باید گفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>لا تفعل و افعل نکند چندان سود</p></div>
<div class="m2"><p>چون با عجمی کن و مکن باید گفت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۸

با یار نواز غم کهن باید گفت
لابد به زبان او سخن باید گفت
لا تفعل و افعل نکند چندان سود
چون با عجمی کن و مکن باید گفت

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که برای برقراری ارتباط با دیگران، به ویژه با کسانی که با زبان و فرهنگ ما آشنا نیستند، باید از زبان آن‌ها بهره بگیریم. فقط گفتن "نکن" یا "بکن" فایده نخواهد داشت، مگر اینکه با آن‌ها به زبان و شیوه‌ای که می‌فهمند صحبت کنیم.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: باید با همراه مهربان و دل‌سوز درباره غم‌های قدیمی صحبت کرد؛ احتمالاً باید به شیوه و زبان او این حرف‌ها را بیان کرد.

با یار نواز غم کهن باید گفت

لابد به زبان او سخن باید گفت

هوش مصنوعی: کاری نکن و آن را انجام نده که سودی ندارد، چرا که اگر با فردی غیر فارسی‌زبان صحبت کنی، باید این را به همگان بیان کنی.

لا تفعل و افعل نکند چندان سود

چون با عجمی کن و مکن باید گفت

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده