نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>این مرتبهٔارب چه حد مشتاقی است</p></div>
<div class="m2"><p>کامروز هم او حریف و هم او ساقی است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هان ای ساقی باده فرا افزون کن</p></div>
<div class="m2"><p>کز هستی ما هنوز چیزی باقی است</p></div></div>

اشعار شیخ نجم الدین رازی (دایه) به کوشش محمود مدبری - نجم الدین رازی (دایه) - تصویر ۱۹

شمارهٔ ۱۳

این مرتبهارب چه حد مشتاقی است
کامروز هم او حریف و هم او ساقی است
هان ای ساقی باده فرا افزون کن
کز هستی ما هنوز چیزی باقی است

هوش مصنوعی: این شعر به اشتیاق و عشق صحبت می‌کند. شاعر از ساقی می‌خواهد که باده بیشتری بریزد، زیرا هنوز چیزی از وجود او باقی مانده است. این بیانگر علاقه و شوق او به زندگی و لذت‌های دنیوی است.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: در این دوره، عشق و محبت به چه اندازه در وجودم شعله‌ور است. امروز هم او دوستانه به من می‌نوشاند و هم در کنارم است.

این مرتبهٔارب چه حد مشتاقی است

کامروز هم او حریف و هم او ساقی است

هوش مصنوعی: ای ساقی، باده بیشتری بریز؛ زیرا هنوز چیزی از وجود ما باقی مانده است.

هان ای ساقی باده فرا افزون کن

کز هستی ما هنوز چیزی باقی است

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده