بیهقی انرا در پایان بخش هفتم  از ابیطیب مصعبی اورده

جهانا همانا فسوسی‌ و بازی‌

که بر کس نپایی و با کس نسازی‌

چو ماه از نمودن‌ چو خار از پسودن‌

بگاه ربودن چو شاهین و بازی‌

چو زهر از چشیدن چو چنگ از شنیدن‌

چو باد از بزیدن‌ چو الماس گازی‌

چو عود قِماری‌ و چون مشکِ تبّت‌

چو عنبر سرشته یمان‌ و حجازی‌

بظاهر یکی بیت پرنقشِ آزر

بباطن چو خوکِ پلید و گرازی‌

یکی را نعیمی، یکی را جحیمی‌

یکی را نشیبی، یکی را فرازی‌

یکی بوستانی برآگنده نعمت‌

بدین سخت بسته بر آن مهر بازی‌

همه آزمایش همه پر نمایش‌

همه پردرایش‌ چو کرک‌ طرازی‌

هم از بست‌ شه مات شطرنج بازان‌

ترا مهره داده‌ بشطرنج بازی‌

چرا زیَرکانند بس تنگ روزی‌

چرا ابلهانند بس بی‌نیازی‌

چرا عمرِ طاوس و درّاج‌ کوته‌

چرا مار و کرکس زیَد در درازی‌

صد و اند ساله یکی مرد غرچه‌

چرا شصت و سه زیست آن مردِ تازی‌

اگر نه همه کارِ تو باژگونه‌

چرا آنکه ناکس‌تر او را نوازی‌

جهانا همانا ازین بی‌نیازیِ‌

گنهکار مائیم و تو جایِ آزی‌