هوش مصنوعی: به باغ رفتم و از باد پاییزی، شاخ و برگ ارغوانم شکست. افسوس که دیگر نمی‌توانم زیبایی‌اش را ببینم.

هوش مصنوعی: چهره‌ام از گل سرخ زیباتر بود، اما اکنون به خاطر اندوهم، حالتی زرد و پژمرده پیدا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: آیا من همچون اسفندیار هستم که بدنی مقاوم و نیرومند دارم و از هر طرف با چالش‌ها و مشکلات روبه‌رو هستم که همه‌ی دنیا بر من سخت گرفته است؟

هوش مصنوعی: زندگی هنوز ادامه دارد، اما دلم سنگین و غمگین است و جانم نیز به سختی دوام می‌آورد.

هوش مصنوعی: به قدری دچار اضطراب و بی‌قراری شده‌ام که نمی‌توانم تشخیص دهم کجا هستم و وضعیت من چگونه است.

هوش مصنوعی: بدن من از غم و درد به حدی تحلیل رفته که به نظر می‌رسد وجودی ندارم و حتی گمان می‌کنم که از هستی خود غافل شده‌ام.

هوش مصنوعی: هر لحظه از درد دوری، صدای فریاد و درخواست کمک من به آسمان می‌رسد.

هوش مصنوعی: نه روز کسی از غم و گریه‌ام راحت است و نه شب کسی به خواب می‌رود به خاطر صدای ناله‌هایم.

هوش مصنوعی: در فصل زمستان، وقتی گلستان تغییر می‌کند، از حال من بپرس، که حالم چگونه است.

هوش مصنوعی: از شدت درد و غم، جانم به لب رسیده و به دنبال صبح و امید، شب بازگشته است.