هوش مصنوعی: موهای زیبای تو همچون عنبر عطر افشانی می‌کنند و بوی خوشی دارند که همه جا را معطر می‌کند.

هوش مصنوعی: به تو گفتم که زیبایی‌ات مانند مشک چین‌هاست، اما شاید اشتباه کردم چون تو زیبایی‌ات را در هر مویی به نمایش می‌گذاری.

هوش مصنوعی: آیا در درد و رنج و تلخی، فقط عاشق آن معشوق فریبکار هستی که دائم تو را به زحمت می‌اندازد؟

هوش مصنوعی: از طولانی بودن شب‌های زمستان و تاریکی ناشی از آن، به یاد پرنده‌ای که به پرواز درآمده، می‌افتم.

هوش مصنوعی: موهای تابدار و پرپشتی که به صورت حلقه‌های شکن‌دار و خمیده بر روی دوش‌ها و تا زانو می‌ریزند.

هوش مصنوعی: چهره‌ی دوست را چون نقره توصیف می‌کنی، و به او می‌گویی که مانند گل‌های لطیف و زیباست.

هوش مصنوعی: چرا عاشقانه به چهره یار ناراحت نباشی، وقتی که خود او هم چهره‌ای پریشان دارد؟

هوش مصنوعی: برای اینکه بتوانی وفا و محبت من را بسنجی، دل من در تلاطم و نوسان است؛ مانند وزنه‌ای که بر روی ترازو قرار دارد.

هوش مصنوعی: هندو به چهره خود نقشی می‌زند که نشان‌دهنده‌ی تقدس و الهام‌گیری از نقوش مذهبی است. این عمل می‌تواند بیانگر پیوند عمیق او با باورها و فرهنگش باشد.

هوش مصنوعی: با اینکه بوی خوش عطر تو بر دل زخم من نشسته، اما مثل داروی شفابخش عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: روزهایم از شب‌های تاریک نیز سیاه‌تر است، زیرا همواره مانع و پرده‌ای بین من و روی تو وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که تو را ببیند، می‌فهمد که مانند دزدی هستی که به بند کشیده شده است.

هوش مصنوعی: مکن در دل خود سنگینی را از یار تحمل کن، مگر اینکه بر دوش تو باری بد و خطرناک باشد که از آن می‌ترسی.

هوش مصنوعی: وجودت چون آفتاب است که در سایه‌ات قرار دارد، بنابراین هرگاه درباره‌اش سخن بگویی، باید از او به نیکی یاد کنید.

هوش مصنوعی: شیراز در دستان امیر اژدر، در روز قیامت، شفیع خواجه قنبر است.