هوش مصنوعی: موهای بی‌قرار محبوبم، دلم را مانند ماری پریشان کرده است. زخم‌هایی از غم و اندوه دارم که تکیه‌گاه من شده‌اند و این دردها، از پیچیدگی و تلخی من بیشتر است.

هوش مصنوعی: من به خاطر بخت و روزگار و حال و کارم به شدت غمگین و نالان هستم؛ به اندازه‌ای که از باران ابرها هم بیشتر می‌گریم.

هوش مصنوعی: به هر جا که می‌روم، چهره‌ای می‌بینم و از شدت رفتار خشن و قوی شاه در بازی شطرنج، مات و گیج شده‌ام.

هوش مصنوعی: من از دنیا هیچ آرزویی ندارم، نه چیز خشک و نه چیز تر. تنها چیزی که در دل دارم، نگاهی خشک و دلگیری است که به خاطر غم‌ام از اشک‌هایم تر شده است.

هوش مصنوعی: ای چرخ زمان، چرا این‌قدر بر من سخت‌گذاشت می‌کنی؟ جان دادن برای من از نوشیدن آب ساده‌تر است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که کسی از ارزش و مقام یکدیگر آگاه نیست و مانند خس که بی‌ارزش است، درک درستی از دیگران ندارند. اگر شب قدر را به گونه‌ای دیگر از دید مردم پنهان می‌کردیم، چه خوب بود.

هوش مصنوعی: اگر ارزش هر چیزی روشن نباشد، عجیبی ندارد که بو و ظاهر آن نقش زیادی در قضاوت ما داشته باشد، حتی اگر چیزی بی‌مقدار مانند پشک به خاطر ظاهرش کم‌ارزش‌تر از مشک به نظر برسد.

هوش مصنوعی: کسانی که دل مردم را می‌آزارند از این موضوع چیزی نمی‌دانند. به‌راستی، آه و ناله آدمی که دلش آتش گرفته، از خود آتش و برق هم سوزان‌تر است.

هوش مصنوعی: ای فلک، بیشتر از این به آتش من نیفزای، چون دلی که دارم به دستم، از ماهی در حال سرخ شدن داغ‌تر است.

هوش مصنوعی: از شدت شوق و وجد، به اوج کمال رسیده‌ام، اما این کمال برای من تبدیل به مصیبتی شده است. اگر از خر و نادانی به دور بودم، شرایط بهتری داشتم.

هوش مصنوعی: امیرالمؤمنین حیدر، آیا می‌تواند مرا از بار سنگین زندگی رهایی بخشد؟ آیا می‌تواند آن شیر درنده اژدها در کارهایم را آزاد کند؟