هوش مصنوعی: اگر بخواهی که قوی و نیرومند باشی، نیازی به شیر و شکر نداری، چرا که قوت و انرژی روحی تو از عواطف و احساسات عمیقت، مانند خون جگر، تأمین می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر جامی از بلور یا ظرفی از طلا نداشته باشیم، تنها یک کاسه ساده برای آب خواهیم داشت.

هوش مصنوعی: اگر به جواهر و در دسترسی نداری، پس اشک های چشمانت از آن با ارزش تر است.

هوش مصنوعی: سایه و آفتاب به مانند لباس هستند و وقتی لباسی نباشد، دیگر نمی‌توان از سایه و آفتاب بهره‌مند شد.

هوش مصنوعی: اگر غمی وجود نداشته باشد، سر و وضع انسان هم اهمیتی ندارد؛ زیرا وقتی که در دل شادی نیست، دیگر هیچ چیز ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: بالش و بستر از پرندار نیست، بلکه خاک است که زیر سر می‌گذاریم. این بیان نشان می‌دهد که خواب و استراحت در واقع بر روی زمین و خاک است، نه بر روی چیزهای لوکس و نرم. به نوعی، یادآوری می‌کند که در نهایت، ما همه به زمین بازمی‌گردیم و هیچ‌چیز پایدار نیست.

هوش مصنوعی: اگر در دل تو آتش عشق وجود نداشته باشد، هیچ چیز نمی‌تواند تو را به شدت و عمق احساسات برساند.

هوش مصنوعی: اگر خر در دسترس نیست، آدم باید با پای خود به راه برود، چرا که انسان در واقع هیچ کم‌بازده‌تر از خر نیست.

هوش مصنوعی: اگر در غم و اندوهی جز تو کسی نیست، هیچ نگران نباش. خدا خود یاورت خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر کسی به کمک دیگری بیاید و به قضاوت او بپردازد، در این حالت زهر در کام او مانند شکر شیرین می‌شود.