هوش مصنوعی: ای پسر، شاعری را به خود قبول نکن، چرا که نگرانم این هنر تو را به بیچارگی بکشاند.

هوش مصنوعی: در شعر هر چه به زیبایی و حقیقت افزوده شود، در واقع به آن صداقت و درخشش بیشتری می‌بخشد.

هوش مصنوعی: چرا برای ستایش دیگران زحمات خود را هدر می‌دهی و خودت را در رنج می‌اندازی؟

هوش مصنوعی: اگر به شاعری دست پیدا کردی، شعر بگو اما به خاطر پول یا ثروت این کار را نکن.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش کسی را نکن که از بابت آن، برایت سختی و دشواری به همراه آورد.

هوش مصنوعی: اگر کسی فقط به دنبال پول باشد و با شعر به این هدف برسد، چه تفاوتی با گدا دارد؟ شاعری که از این مسیر استفاده می‌کند، هیچ ارزش واقعی ندارد.

هوش مصنوعی: هرگز از دیگران تعریف و تمجید نکن، بلکه خودت با شعر خود، بخشی از زیبایی را به نمایش بگذار.

هوش مصنوعی: شعر پس از آمیختن هنر با عشق دوست به این شکل زیبا درآمده است، بنابراین این احساس دل‌باختگی که از او دارد، ناشی از همان عشقه است.

هوش مصنوعی: شعر از هر هنری ارزشمندتر است، چرا که در حالت مستی و شیدایی، مانند شراب و شکر شیرین و لذت‌بخش می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به کسی باده شکرت بدهی، بهتر است که کسی را انتخاب کنی که از او تمایل بیشتری نسبت به آن داشته باشی.

هوش مصنوعی: اگر شعر بگویم، به این امید است که شاید گاهگاهی از دل غمی را برطرف کنم.