بلند اقبالبخش ۶ - توسل به حضرت اباعبدالله الحسین (ع)
اگر که هیچ به دوران نه طاعت است مرا
ولیک از توا مید شفاعت است مرا
به روز حشر توئی شافع صغیر وکبیر
ز لطف محو مفرما مرا ز لوح ضمیر
به حق قاسم وعباس وا صغر واکبر
مرا مساز فراموش در صف محشر
به گیر ودار قیامت برس به فریادم
بکن ز آتش دوزخ ز لطف آزادم
مرا به دل نه غمی از گناه خویشتن است
چرا که رحمت حق بیشتر ز جرم من است
نباشد ار چه شب و روز جز گنه کارم
ولی چه غم که خداوندگفته غفارم
اطلاعات
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: مثنوی
منبع اولیه: چکامه
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
اگر که هیچ به دوران نه طاعت است مرا
ولیک از توا مید شفاعت است مرا
هوش مصنوعی: اگرچه در زندگی‌ام هیچ عبادت و اطاعتی وجود ندارد، اما شفاعت تو برای من کافی است.
به روز حشر توئی شافع صغیر وکبیر
ز لطف محو مفرما مرا ز لوح ضمیر
هوش مصنوعی: در روز قیامت تو شفیع همه خواهی بود، کوچک و بزرگ. از لطف و کرامتت مرا از خاطر خود محو نکن.
به حق قاسم وعباس وا صغر واکبر
مرا مساز فراموش در صف محشر
هوش مصنوعی: به خاطر قاسم و عباس، کوچک و بزرگ مرا در روز قیامت فراموش نکن.
به گیر ودار قیامت برس به فریادم
بکن ز آتش دوزخ ز لطف آزادم
هوش مصنوعی: در روز قیامت به من توجه کن و به فریاد من پاسخ بده. من از آتش دوزخ رهایی می‌خواهم و از لطف و رحمتت به من کمک کن.
مرا به دل نه غمی از گناه خویشتن است
چرا که رحمت حق بیشتر ز جرم من است
هوش مصنوعی: من از گناه خود نگران نیستم، زیرا رحمت و بخشش پروردگار از اشتباهات من بیشتر است.
نباشد ار چه شب و روز جز گنه کارم
ولی چه غم که خداوندگفته غفارم
هوش مصنوعی: هرچند که من در شب و روز مرتکب گناه می‌شوم، اما نگران نیستم چون خداوند، بخشنده و آمرزنده است.