گنجور » بلند اقبال » دیوان اشعار » مثنویات » بخش سوم » بخش ۴۴

بخش ۴۴ - حکایت

یکی روز و شب مست بود از مدام

چنین بود تا عمر او شد تمام

رفیقان نهادند او را به قبر

بر احوال او جمله گریان چو ابر

کز اعمال او چون شود کار او

که درگور گردد مددکار او

یکی از رفیقان به بالین وی

سوی قبر شد بهر تلقین وی

بگفتش کنند آنچه از تو سؤال

مبادا شوی مضطرب حال و لال

به پاسخ بگو با دو صد خوشدلی

علی علی علی علی

همان شب بیامد به خواب رفیق

ز شادی رخش سرخ‌تر از عقیق

بگفتش چه شد کار و بارت بگو

بگفتا که شد کار و بارم نکو

چوگفتم علی جای من شد بهشت

عذابی ندیدم ز اعمال زشت

به هر کس به هر حال و هر جا بلی

کس ار دادرس هست باشد علی

شها دادرس نیست غیر از تو کس

به داد من بینوا هم برس

وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)

قالب شعری: مثنوی

منبع اولیه: چکامه

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.