گنجور » بلند اقبال » دیوان اشعار » مثنویات » بخش سوم » بخش ۳۵

بخش ۳۵ - مناجات

خدایا توئی خالق کارساز

دری بررخ ما کن از لطف باز

توبردرد هر کس دوا میدهی

توبر بینوایان نوا می دهی

بکن دردما را زرحمت علاج

که بیمار هستیم وناخوش مزاج

براحوال ما بندگان ضعیف

تفضل کن ای کردگار لطیف

به ما عدل توجان گدازی دهد

بکن فضل تا سرفرازی دهد

عزیز آنکه شد عزت او ز توست

ذلیل آنکه شد ذلت او زتوست

گهی دشمنان را کنی پایدار

گهی دوستان را بری پای دار

ببخشی بهکوه و بگیری به کاه

نجوئی ثواب و بشوئی گناه

یکی را به دولت کنی شادمان

یکی را به نکبت کنی توأمان

یکی را دهی تختی وتاج و گنج

یکی را سیه بختی ودردورنج

به عالم بود حد وقدرت که را

که گوید به کار توچون وچرا

وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)

قالب شعری: مثنوی

منبع اولیه: چکامه

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.