هوش مصنوعی: گفت: ای گل، تو که با طبیعت نیکو خلق شده‌ای، هر جا که تو باشی، آنجا بهشت خواهد بود.

هوش مصنوعی: تو مصلح و خیرخواهی که همه به تو پناه می‌آورند در شرایط سخت و ناامیدی.

هوش مصنوعی: بلبل (پرنده‌ای با آواز زیبا) تو نمی‌توانی برای من شفاعت کنی، چرا که از حال و روز دل شکسته من خبری نداری.

هوش مصنوعی: اگر بر زخم دلم درمانی بگذاری، چرا بر درد و غمم دلیلی برای اندوه دیگری خواهی ساخت؟

هوش مصنوعی: دل من بیشتر از چشم مور، تنگ و بی‌تاب شده است. چه چیزی در اینجا خوابیده که همه شهر را به شور آورده؟

هوش مصنوعی: شما می‌گویید که بلبل بی‌فایده‌ای را گرفته‌ام، در حالی که من از خطای او گذشت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اما با وجود دل‌نگرانی‌ام، نمی‌دانم چه کار باید بکنم؛ اما بهتر است که به سمت هامون بروم.

هوش مصنوعی: من برای عشق تو از گلزار خارج می‌شوم، و گلزار چه اهمیتی دارد اگر چمن وجود نداشته باشد؟

هوش مصنوعی: به سخن بلبل گوش می‌دهم و به دنبال او به سوی مست‌ها می‌روم که پر از شادابی و خوشحالی هستند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که او مرا ببوسد، من هم به بلبل می‌گویم که بیاید و بگردد.

هوش مصنوعی: وقتی که انسان از حرف ناخوشایند و بدی که شنیده دچار ناامنی و بی‌قراری می‌شود، بهتر است که از آن حرف دوری کند و فرار کند.