گنجور » بلند اقبال » دیوان اشعار » مثنویات » بخش دوم - داستان گل و بلبل » بخش ۱۹

بخش ۱۹ - شرح حال گفتن بلبل به تاک

چو بلبل ز تاک این تفقد بدید

یکی آه سرد از جگر برکشید

بگفتا که ای تاک والا تبار

که هستی ز جم در جهان یادگار

تو از دست پروردگان جمی

مرا زنده فرما که عیسی دمی

گل ازمن دلش سخت رنجیده است

که حق دارد و بد ز من دیده است

مرا فاخته داد ازکین فریب

شود تیری از غیب او را نصیب

هلاکم ز نادانی خویشتن

مبادا کسی درجهالت چومن

پشیمانم از گفتگوهای خود

بده دشنه تا خود برم نای خود

کن ای تاک فکری که گشتم هلاک

شوی چاره جو گر به دردم چه باک

دل گل ز گفتار من رنجه است

دل من هم ازغم در اشکنجه است

به درد من از مهر شو چاره جو

که تا بر سر التفات آید او

نخواهد کس ار درد وآزار خود

دلی را نرنجاند از کار خود

وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)

قالب شعری: مثنوی

منبع اولیه: چکامه

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.