گنجور » بلند اقبال » دیوان اشعار » مثنویات » بخش دوم - داستان گل و بلبل » بخش ۱۷

بخش ۱۷ - پشیمان شدن بلبل از گله خود

چوبشنید بلبل زگل این سخن

توگوئی که روحش برون شد زتن

بسی شد پشیمان ز گفتار خویش

خجل گشت بیحد ز رفتار خویش

همی گفت ای وای برحال من

نسوزدچرا بخت واقبال من

کنم گفتگو از چه با فاخته

به من دوست باشد کجا فاخته

به من همدم ومحرم راز شد

عجب دشمنی کرد وغماز شد

بزد تیشه از کینه بر ریشه ام

زجا کنده شد ریشه زآن تیشه ام

کبابم نمود او که گردد کباب

نصیبش نگردد دمی فتح باب

شود یا رب آتش به جان فاخته

که آتش به جان من انداخته

به من خصمی آن سنگدل کرده است

که گل را زمن تنگ دل کرده است

نباید به حرف کسی گوش داد

که پندی است ز استاد نیکونهاد

نباید به دست همه داد دست

که همصورت آدم ابلیس هست

وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)

قالب شعری: مثنوی

منبع اولیه: چکامه

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.