بلند اقبال » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ  ۴۲ - قطعه

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آوخ آوخ که قدردانی نیست</p></div>
<div class="m2"><p>تا هنرهای خویش بشمارم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شوره زاری است من کجا نگرم</p></div>
<div class="m2"><p>تخم امید در کجا کارم</p></div></div>

شمارهٔ  ۴۳ - قطعه

آوخ آوخ که قدردانی نیست
تا هنرهای خویش بشمارم
شوره زاری است من کجا نگرم
تخم امید در کجا کارم

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت از احساس بی‌قدری و ناامیدی خود صحبت می‌کند. او می‌گوید که هیچ‌کس هنرهای او را نمی‌شناسد و به همین دلیل در فکری عمیق از ناامیدی قرار گرفته است. او به دنبال جایی برای امید و تلاش است، اما نمی‌داند کجا باید برود و چه کار باید کند.

شمارهٔ  ۴۱ - قطعه

شمارهٔ  ۴۲ - قطعه

هوش مصنوعی: چه حسرتی که هیچ قدردانی وجود ندارد تا بتوانم هنرها و استعدادهایم را بشمارم و به نمایش بگذارم.

آوخ آوخ که قدردانی نیست

هوش مصنوعی: من مانند دشت خشک و بیابانی هستم که هیچ امیدی در آن وجود ندارد و نمی‌دانم کجا باید نگاه کنم تا نشانه‌ای از امید یا راهی برای بهتر شدن پیدا کنم.

شوره زاری است من کجا نگرم

شمارهٔ ۴۲ - قطعه

اطلاعات

برگردان به زبان ساده