هوش مصنوعی: تو تا کی می‌خواهی زلف‌های پرچین خود را به نمایش بگذاری، در حالی که دل کسانی چون من، که بی‌نظم و پریشان هستند، همچنان در درد و رنج خود غرق است؟

هوش مصنوعی: هر کجا که می‌رفتی، عطر مشک مانند تو باعث افتخار و زیبایی می‌شد. اما ای باد صبا، کمتر با این زلف‌های پرچین بازی کن.

هوش مصنوعی: اگر بت شیرازی ما نقابش را از چهره‌اش بردارد، زیبایی‌اش آن‌قدر فراوان و خیره‌کننده است که می‌تواند چهره‌ی چین را بی‌رنگ و کمرنگ کند.

هوش مصنوعی: به او گفتم که الف ما جدایی یافت، همان‌طور که دال از لام جدا می‌شود. نون را بالای چشم میم قرار داد و سپس سین را آورد.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبای تو باعث ایجاد شور و هیجان در هر جایی می‌شود. این دلخوشی و زیبایی را نمی‌توان به عنوان گناهی تلقی کرد؛ پس زلف‌های مشکی‌ات را از این بند رها کن.

هوش مصنوعی: شنیدم که گفته بودی بابت بوسه‌ای، جانم را داده‌ای. نمی‌دانستم که در حال مستی این حرف را زده‌ای.

هوش مصنوعی: خسرو خوبان که دارای شانس و اقبال بلندی بود، نتوانست آرزوی دلش را به دست آورد و در نهایت، به تلخی جان شیرینش رسید.