هوش مصنوعی: ما گناهان زیادی داریم و تو هم ما را می‌بخشی، پس چرا نگران باشیم؟ ما در اشتباهات خود گرفتاریم، اما تو به عنوان پناهی برای ما هستی، پس چه دلیلی برای نگرانی وجود دارد؟

هوش مصنوعی: من از این بابت ناراحت هستم که تو هیچ محبتی به من نداری. اما اگر فقط با یک نگاه به من لطف کنی، خوشحال می‌شوم و دیگر غمی نخواهم داشت.

هوش مصنوعی: بدن من از آتش جدایی تو سوخته است و اگر هم شعله‌ای از آتش بیفتد، باک ندارم.

هوش مصنوعی: من بدشانس نبودم؛ بلکه تقدیرم اینطور رقم خورده است. اگر هم چشمانم سیاه است، دلیلی برای غم و اندوه نیست.

هوش مصنوعی: چشم تو باعث شد که دل من را از دست بدهم، و اگر بخواهی در این مورد بر من فشار بیاوری، چه اهمیتی دارد که من شاهدی ندارم.

هوش مصنوعی: کسی که جانش را فدای آرمانش کرده و برای او نان و روزی به دست می‌آورد، اگر به فقر و گدایی دچار شود، نباید از این که از شاهی چیزی نمی‌گیرد ناراحت باشد.

هوش مصنوعی: اگر هلاکت از عشق تو، خوشاقبالی باشد، بگذار از باغ تو کم باشد گیاهی، چه غمی است؟