هوش مصنوعی: شایسته است که بخاطر زیبایی‌ات در دنیا ادعای یکتایی کنی؛ زیرا هیچ کس به زیبایی تو از نسل آدم نیامده است.

هوش مصنوعی: زبان تو همچون زبان عارفان دلیل بر نیستی است، اما همچنان درباره هستی صحبت می‌کنی. حال ببین چه چیزی می‌خواهی بگویی.

هوش مصنوعی: اگر تو به گشایش زلفت بپردازی، تمام عطاران حق دارند دکان‌های خود را به آرایش و زیبایی ببندند.

هوش مصنوعی: جمعی نگران و متوقع به انتظار نشسته‌اند، بی‌صبرانه منتظر تو هستند. به سوی آن‌ها بیایید و زیبایی‌های خود را به نمایش بگذارید.

هوش مصنوعی: زمانی که از کنارم می‌روی، حواسم را نیز از دست می‌دهم. دلم طاقت این را ندارد که اگر آنچه را که از من رفته دوباره به نزد من بازگردی.

هوش مصنوعی: ای زاهد، چگونه ممکن است که از روز قیامت بیمی نداشته باشی، در حالی که کسی که در شب‌های تنهایی رنج می‌برد، عذاب آن روز را بهتر حس می‌کند؟

هوش مصنوعی: به خاطر سنگینی غم و اندوه، قامت من خم شده است؛ اما زمانی که در دستانم بود، هیچ موئی از آن زلف خوشبو نیامد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که با خوش شانسی و شایستگی از زبانی شیوا و شیرین صحبت می‌کنم، اما در عین حال مشاهده می‌کنم که در هر مکانی دکان حلوایی بسته است.