هوش مصنوعی: اگر روزی در آینه چهره خود را ببینی، از حال و روز من باخبر می‌شوی و اگر در کنار من بنشینی، متوجه احوالاتم خواهی شد.

هوش مصنوعی: چقدر زیباست که تو در هنر و مهارت خود به قدری پیشرفته‌ای که هیچ تفاوتی با ماه در آسمان نداری، جز این که تو ماهی هستی که بر روی زمین می‌درخشی.

هوش مصنوعی: هیچ چیز وجود ندارد؛ نه آفتاب، نه نور، نه پری، نه حوری، نه انسان و نه فرشته. همه این‌ها خیال و توهم هستند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه چیزی سبب می‌شود که جان و دلم را از من نمی‌گیری، حتی اگر به خاطر خطای من، گالری زیبایی را از دست بدهی.

هوش مصنوعی: وقتی که به عشق وارد شدم، دلم را به دست تو سپردم. بگو کجایی؟ چه بر سرت آمده که آن کس که می‌گفت تو در امنیتی، حالا جایی پیدا نیست.

هوش مصنوعی: اگر ناصر دین شاه از حال تو مطلع شود، بداند که دشمنان دولت و جان و دین تو در کمین هستند.

هوش مصنوعی: سیاست پیش می‌آید و می‌گوید که فتنه‌ای درست شده است و تو باید نظر خود را در مورد ملک بگویی. اما وقتی او از تو سوال می‌کند که تو چه پاسخی داری، چه می‌توانی بگویی وقتی او چنین چیزهایی می‌گوید؟