هوش مصنوعی: ای دل، در کجای این شب و روز هستی؟ اگر تو همراه من نیستی، چرا از حال و روز من بی‌خبر هستی؟

هوش مصنوعی: خوشحال و بی‌هیچ نگرانی بودم و به خودم می‌گفتم که حتی اگر تو در کنار من نباشی، در دل من همیشه کسی را دارم که دوستش دارم.

هوش مصنوعی: به من وابسته نشو، نه به خاطر عشق محبوبم. تو فقط در پی آزار منی و در این مسیر به گشت و گذار می‌پردازی.

هوش مصنوعی: به نظرم وقتی غم دلم را فرا بگیرد، تو به خاطر من غم را مهار می‌کنی و حامی من خواهی بود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در دل تاریکی شب جدایی، روشنی‌بخش من تو هستی و تو همان شمعی هستی که در این شب تاریک به من نور می‌دهد.

هوش مصنوعی: امیدوارم که روزی به وصال محبوب برسم و از لذت این دیدار همچون ساغری پر از شراب، بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: من به قدری به تو وابسته بودم که انگار تنها تو می‌توانی شفای دردهایم را به من بدهی و از من مراقبت کنی.

هوش مصنوعی: من از این موضوع بی‌خبر بودم، ای دل! هر جایی که نباشی، دوستم نیستی و در عوض، به دشمنی بی‌رحم برای من تبدیل شده‌ای.

هوش مصنوعی: حالتی که توصیف می‌شود، نشان‌دهنده خوشی و امیدواری است. آیا یار من نیستی، ای دل؟ به خدا، تو بار من هستی.