هوش مصنوعی: اگر تو جان من هستی، پس چرا از من دوری؟ بیا که حضور تو به من آرامش می‌دهد و مایه شادی‌ام است.

هوش مصنوعی: از وجود انسان‌هایی چون تو دوری کن، که فرشته‌ای از نور یا پری و یا حوری در وجودشان نمی‌تواند وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: مانند اینکه جان در تن و دل در آغوش است، همیشه میان جان و دل من نوعی پنهانکاری وجود دارد.

هوش مصنوعی: تو به چه چیزی نیاز داری که عطار کافور و مشک بیاورد، وقتی که موی تو مانند مشک و چهره‌ات مانند کافور است؟

هوش مصنوعی: اگر لبانت طعم شیرینی را بچشند، شور و شوقی عمیق در وجودت ایجاد خواهد شد به خاطر آن که این طعم شیرین، لبانت را از شدت احساسات پر خواهد کرد.

هوش مصنوعی: عجب نیست که آب دهان شیرین باشد، زیرا که از مژه‌ها مانند نیش زنبور چکه می‌کند.

هوش مصنوعی: ترکیب نور و تاریکی در چهره و موی تو غیرممکن است، همان‌طور که کنار هم قرار گرفتن ظلمت و روشنی ناممکن است.

هوش مصنوعی: من برای بستر و بالین خود از مرمر و بلور استفاده می‌کنم، زیرا به مانند مرمر، دل من نیز در آغوش یک ساق بلوری قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر دل به تو بگوید و تو مرا به خاطر جدایی بکشی، من آماده‌ام که فدای تو شوم برای هر چیزی که می‌خواهی.

هوش مصنوعی: من را از غم و درد جدایی بکش، زیرا که من در این حال معذورم و نمی‌توانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، من نیز مشهور شده‌ام، مانند کسی که در خوشبختی و شایستگی نام‌آور است، چرا که تو با زیبایی‌ات معروف و شناخته شده‌ای.