هوش مصنوعی: اگر یک رشته از زلف تو در دستان من بیفتد، من آن را به هر جا ببرم، عطرش به قدری خوشبو است که همه جا را معطر می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر ماه بودی و زیبایی‌ات مثل گیسوی یک سرو می‌بود، رفتار تو هم باید به قد و قامتت می‌خواند.

هوش مصنوعی: چشم زیبای تو به قدری مدهوش‌کننده است که تمام عقل و هوش را از من گرفته است. در زمانه‌ای که تو هستی، دیگر جایی برای هشیاری و آگاهی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: آیا تو با شانه زدن به موهای پریشان خود، باعث نشدی که در این شهر دیگر هیچ عطاری باقی نمانده باشد؟

هوش مصنوعی: تو گفتی که از ناله‌های من دیگران در شب نمی‌خوابند، اما من در آن لحظه که نالیدم، بیدار نبودم.

هوش مصنوعی: اگر من به خاطر عشق تو دلداده‌ام، حتی اگر عشق من بسیار هم باشد، اما اگر تو در زیبایی و خوبی مانند خودت نباشی، در این جهان دلی شاد و آرام نخواهد بود.

هوش مصنوعی: مبادا روزی متوجه شوی که چه آینده‌ی روشنی در انتظار تو بوده، در حالی که من با دل سوخته‌ام هیچ نشانه‌ای از خود باقی نذاشتم.