هوش مصنوعی: خواستم چهره‌ات را ببینم، اما تو گفتی که مرا نخواهی دید. برای جلب توجه تو، آبرویم را به خطر انداختم، چون چنان آتشی در دل دارم که نمی‌توانم آرام بگیرم.

هوش مصنوعی: ما همه نادان و بی‌خبر هستیم، اما او که بینایی داشت، حقیقت را دید و درک کرد که در هر گوشه‌ای از این جلوه، وجود دارد.

هوش مصنوعی: لبخند تو همچون تیغی بر چهره‌ات است و درخشندگی چشم‌هایت به من فهماند که اکنون به چه دلیلی باید به جنگ خود ادامه دهم.

هوش مصنوعی: اگر کسی دل را شکار کند، باید رفتاری ظریف و با احتیاط مانند کبک داشته باشد، زیرا در این شکار، چشمان زیبا و دلربای آن شخص می‌تواند خطرناک و دلنشین باشد.

هوش مصنوعی: همه وجودت چون گلستانی زیبا شده است، از سر تا پا به زیبایی و لطافت شبیه سرو و غنچه‌ای با لبانی گلگون و چهره‌ای مانند نسرین، در آمده‌ای.

هوش مصنوعی: من از رستم و حسن و زیبایی‌ها برایت سخن می‌گویم، دور از چشم حسد، تو را در زیبایی و شادابی می‌بینم.

هوش مصنوعی: ما از خود جز گناهی نمی‌آوریم و از بس بد هستیم، از تو جز بخشش نمی‌سزد، چون تو نیکو رفتار کرده‌ای.

هوش مصنوعی: شانه می‌گفت که هیچ‌کس نمی‌تواند به زلف او نزدیک شود. اما من، ای دل، در آغوشش مانند چوگان زلفش بازی می‌کنم.

هوش مصنوعی: یادته بهت گفتم که روزی که در کنار محبوبت قرار بگیری، موفق و خوشبخت می‌شوی؟