هوش مصنوعی: چشمان زیبا و زلف‌های پرپیچ و خم تو، سرشت دنیا را شیرین و خوشبو کرده‌اند. چهره‌ات مانند خورشید، زیبایی‌ات را به نمایش می‌گذارد و باعث خجالت‌زدگی ماه شده است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم آیا کاروان عطر و خوشبوئی از سرزمین تاتار به راه افتاده و یا نوازش چنگی باعث شده تا گیسوان مشکین و خوش‌بو را گشود و به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: تو قامت سرو را از کشور خود آوردی و زیبایی ماه را از او گرفتی و همینطور نامش را نیز فاش کردی.

هوش مصنوعی: با ابروهای تیز و زیبا به دلم ضربه زدی و آن را زخمی کردی، اما در نهایت با مژگان لطیفت آن زخم را بهبود بخشیدی.

هوش مصنوعی: تو به خاطر رفتارهای دیوانه‌وارم ناز می‌کنی و با موهایم مرا به زنجیر کشیده‌ای. از تو بخاطر هر چیزی که بد کرده‌ای، البته که خوب کرده‌ای، سپاسگزارم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، من از یک پیمانه فکر در مورد دو جهان به حالت ناآگاهی فرو رفته‌ام و نمی‌دانم چه چیزی در جامی که از سبو ریختی وجود دارد.

هوش مصنوعی: فارس، به لطف و خوشبختی، به سرزمین‌های ختا و چین حسادت می‌ورزد، چون از زیبایی‌های دل‌انگیز و جذاب این سرزمین‌ها، همچون زلف‌های سیاه محبوب، بسیار سخن می‌گوید.