هوش مصنوعی: ای دوست، چرا دوستانت را رها کردی تا به خواسته‌های دشمنان برسید؟

هوش مصنوعی: چرا بر ما خشمگین شدی، در حالی که ما گناهی نداریم؟ چرا بدون دلیل ما را آزار دادی؟

هوش مصنوعی: هرگز از لطف و محبت خود به ما یاد نکردی و حتی گاهی هم به یاد ما نبودید.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی و نشانه‌های خود مرا در دام عشق گرفتار کردی و با طره و خال خود دلم را به دام انداختی.

هوش مصنوعی: گفتم که دهن تو هیچ ارزشی ندارد، او گفت: تو هم مرا در نظر خود بی‌ارزش شمردی.

هوش مصنوعی: تو همدم جسم و آرامش روح من هستی و مرحم زخم‌ها و داروی دردم.

هوش مصنوعی: عشقی که در دلم است، با هر بار شور و هیجان، از بین می‌رود. این عشق مانند زعفران زردی است که تلخی نمک را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: سعی نکن این حقیقت را انکار کنی که از وجود شیرین لب‌های تو مشخص است که باعث آزار عاشقان شده‌ای.

هوش مصنوعی: دل من همیشه به عشق تو می‌تپد، مانند آتش که گرما دارد و مانند آب که سردی خود را حفظ می‌کند.

هوش مصنوعی: ای نگار زیبا، با اقبال بلند، اگر جز وفا و صداقت کاری کردی، اشتباه کرده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر کسی برای قدم‌های معشوقش جان ندهد، بویی از مردانگی به مشامش نمی‌رسد.