هوش مصنوعی: ای دل، چرا این‌قدر بی‌تاب و پریشان هستی به خاطر عشق به کسی که هویت او چیست؟ چرا همواره در شب و روز، خاطرِ تو آشفته است و موی تو در هم ریخته و پریشان شده است؟

هوش مصنوعی: به کسی که در آتش می‌سوزد و دچار درد و رنج است، اما هنوز شاداب و خوشحال به نظر می‌رسد، می‌گویم: تو کیستی که در این حال و روز، این‌گونه سرخوشی؟

هوش مصنوعی: ای کسی که از غم و اندوه به شدت ناراحت شده‌ای، لذت‌ها برایت ممنوع گشته و در رنج و سختی به سر می‌بری، از چه دلیل و انگیزه‌ای می‌نالی؟

هوش مصنوعی: صوفی در حال سفر از یک مکان به مکان دیگر است و به آرامی در حال جستجوی حقیقت وجودی خود می‌باشد. او مانند فاختهای که آواز می‌خواند، به دنبال کشف کیستی خویش است.

هوش مصنوعی: در شب‌ها بیدار بمان و از درد دل خود ناله کن، هر لحظه با آهنگی متفاوت در حال گفتگو با کسی هستی.

هوش مصنوعی: تو را مانند شراب دیدم که ابتدا و انتهایت با هم یکی است. ای آب خضر نایاب، در این ظرف کیستی؟

هوش مصنوعی: با ذره‌بین تو را می‌بینم، مانند بهشت سرسبز و شاداب. این‌چنین از آب جوی، تو چه کسی هستی؟

هوش مصنوعی: اگر چه من سیاه بودم، اما از وجود تو سفید شدم. حالا که به این حال رسیدم، از تو سپاسگزارم. تو کیستی که من را شست و شو دادی؟

هوش مصنوعی: اگر به موفقیت و خوشبختی می‌خواهی دست یابی، باید از عشق به دل زحمت بکشی و سختی‌ها را تحمل کنی، زیرا کسی نباید از درد و رنج تو باخبر شود. پس باید به درون خودت بپردازی و هویت واقعی‌ات را بشناسی.