هوش مصنوعی: آینه را در جلو خود گرفت و گفت: به خودت نگاه کن. وقتی نگاه کردی، گفتم بله. پرسید چه گفتم که جوابش دو ماه زیبایی بود.

هوش مصنوعی: ماهی گفت: "چون چهره‌ام را دیده‌ای؟" گفتم: "بله." پرسید: "کجاست؟" گفتم: "در آینه خودت نگاهی بینداز."

هوش مصنوعی: گفت که در آینه تصویر من وجود دارد و من این را تأیید کردم و گفتم که درست می‌گویی، اما من در این موضوع اشتباه کردم.

هوش مصنوعی: گفت با چهره من می‌گوید که چقدر زیباست آسمان. در پاسخ به او گفتم که زیبایی آسمان در مقابل چهره تو هیچ است.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که کسی از مه سؤال می‌کند که چرا نسبت به چهره‌اش را می‌دهند. پاسخ داده می‌شود که کسی که این نسبت را داده، نباید از گناه بترسد. این جمله به نوعی بیانگر این است که اگر کسی چیزی را به ما نسبت می‌دهد، نباید نگران عواقب یا گناهان آن باشیم.

هوش مصنوعی: می‌پرسی چرا بر رویش زینت و تازگی نمی‌بینیم؟ من می‌گویم: به خاطر اینکه او چهره‌اش را خیلی به زمین می‌ساید و از آن غبار و رد بر می‌دارد.

هوش مصنوعی: او گفت که آیا من و ماه راستی شباهتی داریم؟ من پاسخ دادم که به خدا قسم، نه! زیرا ماه هیچ گاه زلف سیاه ندارد.

هوش مصنوعی: شخصی از دیگری می‌پرسد آیا می‌دانی تفاوت بین چهره‌ی من و دیگران چیست؟ و او پاسخ می‌دهد که این تفاوت از زمین تا آسمان و از گل تا گیاه است. یعنی تفاوت بسیار زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: گفتی می‌دانی کیستم، گفتم بله، محبوب من. او گفت حالا به من نگاه کن، من تجلی رحمت خداوند هستم.

هوش مصنوعی: گفتی که دل را به پای عشق ریخته‌ای، پس آن لام که از عشق در دل داری چه شده؟ گفتم: او را هم به زلف توسپرده‌ام، از او درخواست کن.

هوش مصنوعی: گفتی می‌دانی چرا با اقبال و خوش شانسی شده‌ام؟ گفتم بله، چون تو هر از گاهی به من توجه می‌کنی.