هوش مصنوعی: در گیسوی تو، بوی مشک پخش می‌شود و هر بار که این بوی خوش به مشام می‌رسد، دلم شاد می‌شود. اما وقتی از زلفت خجالت می‌کشم، چهره‌ام سیاه می‌شود.

هوش مصنوعی: لباس تو در میان سنبله‌ها نمایان است، آیا زهره یا ماه در برج عقرب قرار دارد یا خورشید در ترازوی آسمان؟

هوش مصنوعی: در آتش دل‌سوزی که از زلف تو ناشی می‌شود، مانند سمندری که از سوختن، رنگش سیاه شده، من نیز مانند پر پرنده‌ای در آتش عشق تو سوخته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر جنگی در دل داری، نمی‌دانم این احساس چیست. تیر و کمان و زره تو، از ابرو و مژه و مو تو ساخته شده است.

هوش مصنوعی: جز چشمان تو، که دل مرا به دام انداخته‌اند، چه کسی می‌تواند در این دنیا، شکار آهو شود و شیر گردد.

هوش مصنوعی: دیدی که چگونه هر سو فتنه و آشوب به راه افتاد؟ تو در اینجا به چشم و ابرو می‌نگری و به دست مستی، خنجر می‌دهی.

هوش مصنوعی: من به کنار تو می‌رویم تا شاید دامانم از آب چشمه چشمانت پر شود و زیبایی و قامت بلندت را در آغوش بگیرم.

هوش مصنوعی: به دست آوردن گنج عشق و وصال نیازمند تلاش و رنج ماست، اما اگر شانس و اقبال یاری نکنند، هیچ تلاشی و قدرتی نمی‌تواند ما را به هدف برساند.

هوش مصنوعی: آیا جهنم وجود ندارد که از گناهکاران پر است؟ ای کسی که به بهشت می‌روی، چرا بر من گناه نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: او می‌گوید که شخصیت برجسته‌ ما، شاعر ما، باید شعر مرا بر مزار خواجو بخواند.