هوش مصنوعی: من سالمندی هستم با دلی خسته، و تو با زیبایی‌ات چهره‌ای پرچین و شکن داری. من بر اثر درد و رنج، خون دل خورده‌ام و لب‌های تو به خاطر زیبایی‌ات سرخ و زرق و برق‌دار است.

هوش مصنوعی: دامن من از اشک پر شده مثل چرخ است و من در آسمان، ستارهٔ پروین را می‌بینم که به خاطر تو و زیبایی‌ات ظهور کرده است.

هوش مصنوعی: چرا نگاهت به دل من آسیب می‌زند، در حالی که زیبایی چشمانت مانند تیری است که در قلبم نشسته و من را مجروح کرده است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زلف‌های تو پریشان شده است. مژه‌های تو به مانند جواهرات دل‌فریبند و من به خاطر این زیبایی خسته و کلافه‌ام.

هوش مصنوعی: گفتند که چین پر از مشک است، اما وقتی دیدیم موهای تو، متوجه شدیم که مشک هم پر از چین و فر است.

هوش مصنوعی: ابروی تو کجا رفته و من راست به کمان می‌نگرم؟ قامت تو مانند لعل است و شیرینی شعر من به خاطر توست.

هوش مصنوعی: این بیت نشان می‌دهد که زیبایی و فخامت وجود تو باعث شده که شعر و کلام تو به گونه‌ای دلنشین و جذاب باشد. همچنین، احساسات من نسبت به تو و آثار هنری‌ام، به تحسین و ستایش از تو می‌انجامد.

هوش مصنوعی: اگر در آینه تصویر چهره‌ی دوست دیده شود، بدون تردید آن تصویر هم وجود دارد و هم ندارد.

هوش مصنوعی: چرا از من فاصله می‌گیری و به خاطر زیبایی‌هایت مثل ابرو و قد و دندان به من توجه نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: در مسیر رسیدن به تو، همه در آسودگی حرکت می‌کنند، اما افسوس که بار من به سنگینی تبدیل شده و کار من را دشوار کرده است.

هوش مصنوعی: کسی که از عشق تو به اوج و بلندای سعادت رسیده، حالا در شرایطی سخت و درمانده قرار گرفته است.