هوش مصنوعی: دل به من می‌گوید که از غم و اندوهی که در این شهر دارم، فرار کنم. من در پاسخ به دل می‌گویم بیام تا از این دنیای پر از مشکلات، دور شویم.

هوش مصنوعی: ما هر دو در تعجب و سردرگمی به سر می‌بریم و در مورد کار خود نگران هستیم. به دلیل فاصله زیاد و مشکلاتی که داریم، هیچ تکیه‌گاهی در دستمان نیست که به سمت آن برویم.

هوش مصنوعی: هرگز چون کسی که با زانوانش راه می‌رود، زندگی نمی‌کنم و با درد دل، قوت زندگی‌ام را فراهم می‌کنم و از اینجا با دلی پر از غم و اندوه می‌روم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر بیان می‌کند که حضور و یاد لیلی برای او خیلی دور و در دسترس نیست. او از دیاری که در آن زندگی می‌کند، احساس تنهایی و دوری از عشقش را حس می‌کند و تصمیم دارد به هر جایی که ممکن است لیلی باشد برود، حتی اگر این سفر او را مانند مجنون کند.

هوش مصنوعی: همه کسانی که در میخانه هستند می‌گویند چهره‌شان سرخ و زیباست، اما من هم در آنجا با صورت گلگون به دلیل اشک‌های خونینم می‌روم.

هوش مصنوعی: اگر به خانه ی محبوب اجازه ورود ندهند و بار خود را نتوانیم ببریم، صدها دلیل می‌آوریم و با هزاران ترفند به سمت او خواهیم رفت.

هوش مصنوعی: زمانی که نصیب خوبی نصیب کسی شود و او به سمت معشوقش می‌رود، ای دل، برخیز و آماده باش تا ما نیز همراه او به آن مکان برویم.