هوش مصنوعی: ما به خاطر گیسوی نامرتب تو دچار آشفتگی و پریشانی هستیم و از تصویری که از لب‌های قرمز و مانند لعل تو در ذهن داریم، دل‌مان پر از درد و غم است.

هوش مصنوعی: ما نه از خاک و نه از آب، نه از آتش و نه از باد ساخته شده‌ایم. انسان‌هایی هستیم که از نظر شکل ظاهری به آدمیان شباهت داریم، اما از جنس انسانیت نیستیم.

هوش مصنوعی: من از رازهای پنهان آگاه هستم و از تمامی امور خبر دارم، اما مانند کسی که به خواب رفته، از خودم بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: گنج قارون که باید به دنبالش بود، در واقع یک تلی از خاکستر است که به خاطر گریه و اندوه من به وجود آمده است. این خاکستر نشان‌دهنده‌ی غم و حسرتی است که در دل دارم و طلای واقعی من در این احساس عمیق نهفته است.

هوش مصنوعی: ما به خاطر تلخی که در دل داریم، سعی می‌کنیم به دیگران خوش بگذرد. اگرچه در باطن ناراحتیم و پر از اشتیاق هستیم، اما از خود نیش نمی‌زنیم و به کسی آسیب نمی‌زنیم.

هوش مصنوعی: دل ما بارها و بارها برای دلبران مختلفی تپیده است، اما اکنون بر تو تمرکز کرده‌ایم. چقدر دل ما پاک و خالص است و چقدر به نظرت می‌رسد که صاحب دیدگاه و بینش خوبی هستیم.

هوش مصنوعی: همه ما می‌گوییم که امیدواریم اقبال و شانس ما خوب باشد. اما ما چه خواسته‌ای از تو داریم، وقتی که همچنان در بدتر از آنچه هستیم، به سر می‌بریم؟