هوش مصنوعی: ما عاشقان شیدا، دل خود را گم کرده‌ایم و از خودمان بی‌خبر و آشفته‌ایم.

هوش مصنوعی: چشم خود را به روی دنیا و همه چیزهایی که در آن است بسته‌ایم و در عوض، بر روی درون خود و حالت خوشبختی‌امان باز کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: هر جا که عشق و محبت باشد، ما در کنار آن نشسته‌ایم و هر جا که محبوبی باشد، به احترام او ایستاده‌ایم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه از درد و غم رنج می‌بریم، همچنان شاداب و خوشحالیم، هرچند که زندگی‌مان پر از زیبایی‌ها و زرق و برق‌هاست. ما ساده و بی‌آلایش هستیم.

هوش مصنوعی: گاهی آرام و ساکت هستم و مانند کسی که لباس عابدی به تن دارد، در سکوت به سر می‌برم. و گاهی هم پر سر و صدا و شاداب مانند کسی که در حال نوشیدن شراب است، به زندگی می‌پردازم.

هوش مصنوعی: ما را در روز نبین که درویشی به حساب می‌آییم، اما شب‌ها که به میکده می‌رویم، مثل شاهزادگان رفتار می‌کنیم.

هوش مصنوعی: زاهد، ما را از رفتن به میخانه منع می‌کند، ولی آیا او نمی‌داند که ما از این خانواده‌ایم که به این راه‌ می‌رویم؟

هوش مصنوعی: امروز ما در میکده مستقر نشده‌ایم، بلکه در روز ازلی وجود خود را آنجا قرار داده‌ایم.

هوش مصنوعی: او با حرکاتش در بازی عشق، ما را در میان مشکلات و سختی‌ها معطل کرده و به قدری در این ماجرا غرق شده‌ایم که در این راه درمانده و بی‌حرکت مانده‌ایم.

هوش مصنوعی: در عشق و عشق‌ورزی، چهره محبوب ما در دل ما نقش بسته است. اگرچه ممکن است ما بیش از حد به نظر برسیم، اما آنچه در دل داریم، همچنان باقی است.

هوش مصنوعی: هر زمان که پادشاه ما به دنبال شکار می‌رود، ما هم با وفاداری در کنار او و آماده خدمت هستیم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق، ما در مقام و ارزش بالا و والایی قرار داریم. اما نگاهی به ما نکنید که در حقیقت، از خاک و زمین پست‌تر هستیم.