هوش مصنوعی: تو بهار من هستی، پس بهار را چکار کنم؟ برای زیبایی چهره‌ات، باغ لاله را چکار کنم؟

هوش مصنوعی: تو در کنارم نشسته‌ای، روز و شب با زیبایی قامت تو و لب جویبار مشغول لذت بردن هستم.

هوش مصنوعی: به باغ رفتم و مجذوب شدم از صدای هزاران پرنده. وقتی که صدای تو می‌آید، من نیز هزاران داستان را در دل دارم که می‌خواهم بازگو کنم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زلف‌های بی‌قرار تو آرامش خود را از دست داده است و حالا می‌خواهم این آرامش را با زلف‌های تو که باعث بی‌قراری‌ام شده‌اند، عوض کنم.

هوش مصنوعی: ز چین و شکن زلف تو، دامن من از عطرهای خوشبو مثل مشک و عنبر پر شده است. حالا نمی‌دانم چه کار کنم.

هوش مصنوعی: من شنیده‌ام که تو قصد سفری داری. اگر به سفر بروی، من برای دیار خود چه کار کنم؟

هوش مصنوعی: به صداهایی که از دل برمی‌خیزد، توجهم را جلب می‌کنم و احساس می‌کنم که باید بار دیگر صدای نی، چنگ و تار را بشنوم.