هوش مصنوعی: از شدت اندوه و گریه، چنان اشک می‌ریزم که زمین را پر از آب می‌کنم، اما حتی مشت خاکی هم دست نمی‌دهد تا نشان‌تان دهم که چقدر برای غمت ناراحتم.

هوش مصنوعی: چشم‌های من پر از اشک و دل پر از غم است و جگرم خونین. اگر به دنبال لذت و خوشی باشم، باز هم نمی‌توانم از یاد تو غافل شوم و هرگز از درد جدایی رها نخواهم شد.

هوش مصنوعی: مدتی طولانی است که منتظر تو هستم و از اینکه به وصال تو نمی‌رسم ناامید شده‌ام. حالا اگر تو مثل دل من به سوی من بیایی، شاید بتوانم به عشق و اعتقادی که داشتم، دوباره ایمان بیاورم.

هوش مصنوعی: بدون تردید، اگر بخواهم بوی زلف تو را با مشک تازه توصیف کنم، خون قلبم به جوش خواهد آمد، زیرا زیبایی تو همچون روز اول در دل من زنده است.

هوش مصنوعی: وقتی به تاریکی موهایت می‌نگرم، چقدر زیباست که بخواهم چهره‌ات را با رنگی زرد مانند طلا آرایش کنم.

هوش مصنوعی: شعر من به شدت آشفته و دیوانه‌وار است و به‌خاطر زیبایی و رمز و راز موهای سیاه تو، نمی‌توانم آن را در دفترم بنویسم.

هوش مصنوعی: وقتی قامت زیبایت را می‌بینم، دیگر از درخت طوبی نامی نمی‌برم و وقتی لب‌های لعل‌گونت را می‌نوشم، دیگر به یاد کوثر نمی‌افتم.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر دامن من حسرت می‌خورد، زیرا شب‌ها به قدری اشک می‌ریزم که دامنم را پر از اشک می‌کند.

هوش مصنوعی: زهره در آسمان با دوستانش صحبت می‌کرد و می‌گفت که شب گذشته درباره‌ی خوش‌اقبالی شعری خواندم که می‌خواهم آن را حفظ کنم و از یاد نبرم.