هوش مصنوعی: زمانی خوشحال و شادابم که از این دنیای پر از زرق و برق و جشن و سرور فاصله بگیرم و به اصل خودم که همان عشق و جانان است، بازگردم.

هوش مصنوعی: همه جمعیت رند و خوش گذران در حال عزاداری نشسته‌اند، اما وقتی من از میان آن‌ها بلند شوم، زنجیره‌ این غم و اندوه را قطع می‌کنم.

هوش مصنوعی: آن‌ها دوست ندارند که من از کنارشان دور شوم و ناگهان غیب شوم.

هوش مصنوعی: اگر روزی محبوب من از در به درون آید و من بخواهم به احترام او برخیزم، معنای واقعی را از بیانی که دارم، درک خواهم کرد.

هوش مصنوعی: من آن‌قدر مجذوب چهره‌ی او هستم که دیگر نمی‌توانم حرفی بزنم، به حدی که در برابر زیبایی‌اش گیج و حیران شده‌ام و حتی نمی‌توانم از جایی که ایستاده‌ام، حرکت کنم.

هوش مصنوعی: وقتی دوست به من اشاره کند که از جا بلند شوم، حتی اگر بار سنگینی به دوش داشته باشم، قادر به برخاستن هستم.

هوش مصنوعی: اگر محبوبم بخواهد که مرا به دوزخ ببرد، من با کمال میل و از روی عشق، از بهشت خودم هم کنار می‌روم.

هوش مصنوعی: هر لحظه از دوری چهره‌ی محبوبم به اندازه‌ای ناراحتم که از جایی که نشسته‌ام، با درد و شوقی عمیق برمی‌خیزم، مانند شعله‌ای که از آتش زیبق به‌پا می‌خیزد.

هوش مصنوعی: اگر روزی تو به قبر من بیایی، با حالتی غم‌انگیز و زار، برای تو کفن‌پوش می‌شوم و با شادی می‌رقصم و برمی‌خیزم.

هوش مصنوعی: ای پیرسال، از غم‌های زندگی خسته‌ایم و از خودم دور شدم. بیایید کنار من بنشینید تا بتوانم دوباره به خودم برگردم و جوانی و سرزندگی‌ام را بازیابم.