هوش مصنوعی: من به قدری در دام موهای محبوبم گرفتار شده‌ام که دیگر هیچ امیدی به رهایی ندارم و دل زار و غمگینم تنها غم و حسرت می‌کشید.

هوش مصنوعی: از عشق یار و زلف‌های دلنشین او، به من می‌گذرد که در گوشم صدای مور می‌آید و در آغوشم مار حس می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر زاهد نسبت به عشق به دوست بی‌توجهی کند، برای من مهم نیست؛ زیرا او را به هیچ وجه نمی‌توانم انسان واقعی به حساب بیاورم.

هوش مصنوعی: اگر دوستم مرا آزار دهد و از عشق دست بکشد، حتی اگر سرم را از بدنم جدا کند، باز هم آزارم نخواهد بود.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق او، چه اهمیتی دارد اگر جانم را از دست بدهم و دیگر هیچ چیز نداشته باشم؟ تنها آرزویم این است که به او نزدیک شوم و وصلش را به دست آورم.

هوش مصنوعی: موی یار مانند زنجیری است که به گردن او آویخته شده، و من از درد و غم در دل خود به شدت رنج می‌برم، به گونه‌ای که حالتم به دانه‌ای در آتش می‌ماند.

هوش مصنوعی: از عشق چهره و موهای معشوق، صبح و شب در آتش غم می‌سوزم و می‌سازم، اما در هیچ حالتی ناراحت نیستم.

هوش مصنوعی: عشق اگر دل را غمگین کند، چه غم؟ هر لحظه غمی جدید به سراغم می‌آید. دل من در خوشی و شادمانی است و از غم‌ها نگران نیست.

هوش مصنوعی: در سال و ماهی که به اوج خوشبختی نرسیده‌ام، تنها کاری که انجام می‌دهم این است که با عشق و محبت، دل خود را به عشق محبوبم پر از شادی و زندگی کنم.