هوش مصنوعی: لب‌های سرخ تو مانند یاقوت است و مرجان واقعی هم مانند یاقوت می‌باشد. از آنجایی که چهره‌ام شفاف و درخشان است، اشک‌هایم هم به رنگ کهربا به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: اگر تو به گیسویت در برج‌هایی مثل عقرب و میزان بمانی، من هم در آتش اشک‌های چشمانم و در کنار حوض خودم می‌سوزم.

هوش مصنوعی: اگر بعد از مرگم کسی نام تو را در کنار تابوت من ببرد، من با شوق و زندگی‌ای که داشتم، بلند می‌شوم و به یاد تو زنده می‌شوم.

هوش مصنوعی: از شدت غم و اندوه من، به گونه‌ای سوزانده شدم که از من هیچ چیزی باقی نمانده است. مانند خاکستر می‌سوزم و در برابر آتش روی تو، مانند باروتی که به آتش کشیده شده، در حال احتراق هستم.

هوش مصنوعی: در جوانی نتوانستم ناله‌ها و اسرار دل خود را بگوییم، حالا که پیر و ناتوان شده‌ام، از من چه بر می‌آید؟

هوش مصنوعی: به دل خود گفتم که تو او را نمی‌بینی، پس کجاست؟ پاسخ داد که در چاله‌ای از زیبایی گردن او معلق است، مانند هاروت.

هوش مصنوعی: به بلند اقبال گفتم حال و روزت چطور است؟ گفت که اشک‌هایش در دریایی از غم غرق شده و مانند ماهی در آن سرگردان است.