هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند درخششی مانند آفتاب داشته باشد. ای آفتاب، به خاطر زیبایی چهره‌ی ماه من، نور خود را خاموش کن و به او اجازه بده که بدرخشد.

هوش مصنوعی: سخن معشوق من این است که شب آخر به خواب تو می‌آیم. ای چشمان من، به خواب برو که زندگی من پر از بدبختی است.

هوش مصنوعی: چشمانم مانند لاله شده و از بس اشک ریخته‌ام دیگر کسی مانند من ز لاله‌ها عطر و بوی گلاب ندیده است.

هوش مصنوعی: ای زاهد، مرا به مستی و می‌نوشی متهم نکن! من خودم به خاطر چشم‌های زیبای معشوقم دیوانه‌ام، نه به خاطر شراب.

هوش مصنوعی: وقتی زلفت را می‌بینم که پیچ و تاب دارد، گمان می‌کنم که ماری زخمی است که در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: خودت را نرم و خالی کن تا بتوانی دوباره ساخته شوی. زمانی که از درون ویران شوی، می‌توانی دوباره به حالت خوب و آباد برگردی. پس ای دل، اگر خراب نشوی، هرگز آباد نخواهی شد.

هوش مصنوعی: دست از تحصیل و مطالعه‌ی بی‌هدف بردار و از خواب غفلت بیدار شو، ای معلم! کتاب‌ها را کنار بگذار و به کارهای مهم‌تر بپرداز.

هوش مصنوعی: هر کسی به وسیله یک راه بلند به موفقیت و شانس رسیده، اما شانس من از عشق بوتراب بلندتر و بهتر شد.

هوش مصنوعی: من هیچ وقت از زیبایی آن لعل سرخ سیر نمی‌شوم، مانند کسی که در تشنگی به سر می‌برد و هرگز به‌اندازه کافی از آب سیراب نمی‌شود.

هوش مصنوعی: لب‌های تو، شور و شوق محبت ما را بیشتر کرده‌اند، چنانکه انگار بگویی که این شور و شوق را با عناب از بین برده‌ای.

هوش مصنوعی: دل من طاقت دیدن تو را ندارد، مانند کتان که تاب نور مهتاب را ندارد.

هوش مصنوعی: اگر به پهلو دراز بکشم، حس می‌کنم که با نبود تو در دل خود خارهایی دارم، حتی اگر بستر و بالینم از جنس سنجاب باشد.

هوش مصنوعی: ای بلند اقبال، صبر کن بر غم جدایی، زیرا که در نهایت، این غم مانند غوره‌ای خواهد شد که به شراب ناب تبدیل می‌گردد.