هوش مصنوعی: شاید لب‌هایش از میوه‌های خوشمزه و شیرین مانند رطب الهام گرفته شده و صدای دلنشینی دارد که همگان را به وجد می‌آورد. این شور و طرب جاری در لب‌هایش، بازتابی از روح شاداب و زندگی بخش اوست.

هوش مصنوعی: از چشمانم قطره‌ای خون بر صورتش جاری شد که نشان از دل‌تنگی من دارد و او با لب‌هایش آن را می‌خواند.

هوش مصنوعی: نور صورت او و تاریکی موی اوست که باعث می‌شود در عالم نجوم، روز و شب را به نام او بخوانند.

هوش مصنوعی: پای کسی بر دوش او است و او سرش را به گوشش می‌گذارد، زلف کج او به درستی داستانی را می‌گوید؛ اگر کسی او را بی‌ادب بخواند، این تفکر اشتباه است.

هوش مصنوعی: موهای او مانند فرمانی پیچیده شده، و این کودک دل، به جای اینکه حروف را بخواند، از روی شگفتی به آن نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: من می‌گویم که زلف او مانند چین و نماد زیبایی است و بویی که از آن دارد، سیاه و دلنشین است. اگر کسی او را به عنوان شخصی از نژاد زنگی بشناسد، به رسمیت شناخته نیست.

هوش مصنوعی: تمام وجودم در آتش عشق می‌سوزد و از شدت آن در رنج و عذابم. بی‌خبر از حال خود، پزشک دردم را به تب و تندی می‌بیند و به درمانم می‌پردازد.

هوش مصنوعی: از بس دل من شب و روز شکایت می‌کند، گویی در دلش نواهایی زیبا در حال طنین‌انداز است، اگرچه در مجالس خوشی و جشن هم با صدای بلند خوانده می‌شود.