هوش مصنوعی: دستت را بر لبان شیرینت بگذار و به زیبایی‌های طبیعت بپرداز، من به هیچ‌یک از این زیبایی‌های ظاهری و زینتی نیازی ندارم.

هوش مصنوعی: زیبایی تو همچون گل‌ها و گیاهان است، و من که تو را دارم، نیازی به باغ و بستان ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی تو محبوب من هستی، اگر دل من از دست برود، دیگر چه اهمیتی دارد؟ تو در کنار من هستی و من دیگر به چیزهای دیگر توجهی ندارم.

هوش مصنوعی: اگر در خلوت و نزدیکی خودم به من جا بدهی، دیگر برایم مهم نیست که با حور و کاخ و باغ رضوان چه کار کنم.

هوش مصنوعی: ای دل، آیا نمی‌بینی که جز درد و پریشانی هیچ چیزی نصیبت نشده است؟ بارها به تو گفته‌ام که با موهای زیبا و دلربای محبوب چه ارتباطی داری؟

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم بگویم که موهای فریبنده‌ات با من چه کرده است، خودت بهتر می‌دانی که شیطان با آدمی چه می‌کند.

هوش مصنوعی: در نیستان آتش زنی را ببین که چگونه عذاب می‌کشد. از من دور می‌شود و در حالتی که از من جدا است، چه مشکل و دردسرهایی دارد.

هوش مصنوعی: من عاشق و نیازمند عشق هستم; اشک من مانند نقره و چهره‌ام همچون طلاست. پس چه ارتباطی به مقام سلطنت و ثروت دارم؟

هوش مصنوعی: ای منجم، اگر درباره‌ی خورشید و ماه سخن می‌گویی، پس صحبت کن. اما ما با سیاره‌ها و ستاره‌های دیگر چه کار داریم؟

هوش مصنوعی: من می‌دانم که عشق و دلبستگی‌ام باعث شده که به نوعی معبود قرارش دهم، ولی با من هیچ‌گونه اعتقادی به دین، مذهب یا ایمان ندارد.

هوش مصنوعی: اگر شانس و اقبال کسی بی‌نظم و بی‌سامان باشد، کسانی که وضعیت بهتری دارند نباید نگران حال شوریدگان و بی‌قراران باشند.