هوش مصنوعی: وقتی دل به غم عادت کرده، دیگر شادی را نمی‌طلبیم. ما که دل‌مان در بند است، خواهان آزادی نیستیم.

هوش مصنوعی: در اثر بداقبالی، در دنیای جدایی گرفتار شده‌ام و ما هیچ‌گونه تسلیم‌پذیری در این وضعیت نمی‌خواهیم.

هوش مصنوعی: ما که به خاطر غم و اندوه خود، اینگونه ویران و خراب شده‌ایم، تا زمانی که دنیا پابرجاست، هیچ تمایلی به آبادانی نداریم.

هوش مصنوعی: هر کسی که می‌بینی، از او امید به دریافت خیر و برکت دارد، اما آنچه ما می‌خواهیم، تنها نعمت‌های الهی است و نه چیزی دیگر.

هوش مصنوعی: به خاطر حرف‌های شیرین و دلنشینی که داریم، شیرینی و تنقلات دیگر از قنادی نمی‌خواهیم.

هوش مصنوعی: ما نیازی به وصف هنرهای فرهاد نداریم، بلکه با تیشه‌ای مانند ناخن، سینه‌امان را بر روی بیستون حک می‌کنیم.

هوش مصنوعی: نام محبوب را بر زبان بیاور تا جان و سرمان را فدای تو کنیم، ما به جنگ و سلاح نیازی نداریم.

هوش مصنوعی: اگر قافیه‌ها مثل اقبال بلند و خوب باشند، حال شعر من به خاطر شوق و هیجان آشفته است و نیازی به استاد نداریم.