هوش مصنوعی: اگر آن دلبر دیگر هرگز به سوی من نیاید، حتی اگر بیاید، روحی در تنم نمی‌افتد و قوتی در وجودم حس نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: عمر گذشته هرگز برنمی‌گردد، درست مانند تیرهایی که از کمان پرتاب شده و دیگر به عقب نمی‌روند. اگر ماهی در آسمان دیده شود، باز هم نمی‌تواند به زمان گذشته خود بازگردد.

هوش مصنوعی: از آب چشمه حیوان چه فایده‌ای دارد، اگر لب محبوب در دسترس نباشد؟ همچنان که لذت شکر بدون شیرینی نمی‌چشد.

هوش مصنوعی: اگر مانند کسی که تنش از جنس فولاد است، در زرهی آهنین بپوشم، باز هم نیش تیز مژگان تو بر جانم اثر خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: هر دردی که به خاطر عشق تو دارم، درمانی دارد و هر زهر و نیشی که از تو می‌چشم، برایم مانند شیرینی می‌آید.

هوش مصنوعی: من به شوق زیبایی چشمانت، گمان دارم که از تیر نگاه تو بی‌صدمه می‌مانم. ای کاش زلف‌های تو مانند زره مرا محافظت کنند تا حادثه‌ای برایم پیش نیاید.

هوش مصنوعی: تا کی می‌توان از سخنان شیرین و خوشایند بهره‌مند شد و از این افکار و ذوق زیبا، هزاران بار ستایش و تحسین کرد؟

هوش مصنوعی: من نگران این هستم که به خاطر آنقدر که تو هیجان‌انگیز و جذابی، در نهایت موجب خشم و ناراحتی پادشاه عادل شوی.