هوش مصنوعی: جهان پس از گذر از فصل خزان، دوباره به سرسبزی و شادی نوبهار رسیده است، انگار که با دیدن چهره محبوب، همه چیز دوباره جان گرفته است.

هوش مصنوعی: چمن به خاطر سبزه‌اش زیبا و دل‌انگیز شده است و باغ به خاطر لاله‌هاش جذاب و دلشکسته است، مثل دوستی که بخاطر خوبی‌هایش محبوب است و مانند یاری که بخاطر زیبایی‌اش دل‌ها را می‌رباید.

هوش مصنوعی: در یک سمت، پرندگان زیبا و خوش‌آوا بر درخت سرو نشسته‌اند و در سمت دیگر، پرندگان دیگری به زیبایی بر روی گل‌های نازک و کم‌چشم می‌نشینند و آواز می‌خوانند.

هوش مصنوعی: در گوشه ای صدای بلبل آهنگی زیبا و دلنواز می‌نوازد، که یادآور درد و رنجی عمیق است. این صدا همچون افغانی است که به یاد محبوبش ناله می‌زند و دل را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: سنبله را از یک طرف ببین و نرگس را از طرف دیگر. این تشبیه، چشمان محبوب و آن طرفی که موهایش مانند چمن است را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: در عطر دل‌انگیز گل‌ها و بوی خوش سنبل، گویا صفحه‌ای از طبیعت به زیبایی چین و تاتار تزئین شده است.

هوش مصنوعی: در این فصل که زیبایی‌های زمین باعث حسرت دیگران می‌شود، من نگران نیستم حتی اگر در بستان نتوانم قدم بزنم.

هوش مصنوعی: من خود را به خاطر عشق و احساسات عمیق قلبی، به گونه‌ای زینت می‌کنم که مانند گل‌های سرخ زیبا باشم. عواطف و دردهایم مانند خون چشمانم، دامن و دنیای مرا به زیبایی و طراوت لاله‌زار مبدل کرده است.

هوش مصنوعی: آتش در جلوی چشمانم زبانه می‌کشد و صدای ناله بلبل مانند صدای الاغ در گوشم به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: شب گذشته در گوشه‌ای از اتاق، حالتی آشفته‌تر از زلف‌های دخترانی زیبا داشتم و درگیر خیال و افکار دل بودم.

هوش مصنوعی: ناگهان از در بیرون آمد آن معشوق زیبا و جذاب، که چهره‌اش مانند مهتاب و قدش مانند درخت سرو است و مانند جویباری روان و دل‌نواز است.

هوش مصنوعی: خدا را سپاس که مژگان او به اندازه چنگال شیر قدرت دارد و موهایش مانند بدن مار پیچ و تاب دارد.

هوش مصنوعی: جان من فدای زیبایی و موی او باد که یکی از آن‌ها مانند قنبر است و دیگری همچون ذوالفقار.

هوش مصنوعی: تو از حال من می‌پرسی که چرا این‌قدر غمگینم، در حالی که شب و روز بدون چهره و موهایت در عذابم.

هوش مصنوعی: به او گفتم ای ماه، پنج یا شش سال است که در سرزمین فارس زحمتی را می‌بینم که همانند مشکلات و چالش‌هایی است که اسفندیار از هفتخوان گذراند.

هوش مصنوعی: گاه من با دل خود سخن می‌گویم و گاهی دل به من پاسخ می‌دهد که زود از این و آن بی‌خبر شویم و از این سرزمین بار سفر ببندیم.

هوش مصنوعی: برو و از این فکرها عبور کن، به سفر نرو، به ویژه در فصل بهار، به ویژه در حالتی که اختیار داری.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و جنبه‌های خاص شیراز و برشوخی اشاره دارد و نشان می‌دهد که دوران حکومت شاهزاده با اقتدار و قدرت خود تأثیر ویژه‌ای بر این مناطق داشته است. به طور کلی، بر اهمیت و جذابیت فرهنگی و تاریخی این شهرها تأکید می‌کند.

هوش مصنوعی: به ویژه در زمان وزیری همچون او که بی‌نظیر است و برای خداوند مقام و وزنی عظیم دارد، پایدار و سربلند خواهد بود.

هوش مصنوعی: به او گفتم، ای شوخ! هر چه تو بگویی، صحیح است. اما خواهش می‌کنم از حق نگذری و انصاف و جوانمردی را رعایت کنی.

هوش مصنوعی: چرا در سرزمین فارس بمانم، در حالی که در اینجا هیچ کس نیست که بتواند آرامشی به من بدهد و نگرانی‌های دل را برطرف کند؟

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که اگر درختان در جای خود قرار داشته باشند، نه آزار اره را می‌بینند و نه ظلم تبر را متحمل می‌شوند. به عبارتی، اگر هر چیزی به درستی و در مکان خود قرار گیرد، از آسیب و ناراحتی در امان خواهد ماند.

هوش مصنوعی: من در خودم را دریافتم که سرزمین فارس بهشتی است که به آن حسرت می‌ورزم، زیرا از هر طرف هزاران چشمه‌سار زیبا در آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: من خود را دریافتم که آب رکن‌آباد چگونه است، اما معشوقه من مانند سلسبیل نیست و اینگونه شیرین و دلپذیر نیست.

هوش مصنوعی: من جعفرآباد و مصلی را به عنوان بهشت خود انتخاب کردم و نسیم خوشبو و عطر شیرین آنجا را در آغوش گرفتم.

هوش مصنوعی: درست است که عشق به وطن از ایمان سرچشمه می‌گیرد و این نیز صحیح است که سفر، جزء جدایی‌ناپذیر از زندگی است، حتی اگر دشوار و ناگوار باشد.

هوش مصنوعی: اما در جایی که فقط ذلت و خواری به همراه دارد، حتی اگر آنجا بهشتی باشد، زندگی کردن در آن دشوار و غیرمفید است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر می‌گوید که نباید با دل خوش خود در این دیار دعوا کرد، زیرا اگر بخت یاری کند، می‌توانیم از این سرزمین دست بکشیم.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که به خاطر بدشانسی و سختی‌های زندگی، در درون خود رنج می‌برم و درد می‌کشم.

هوش مصنوعی: زندگی به من این‌گونه احساس می‌کند که به مانند ابابیل، پروازی آزاد و قوی خواهم داشت و از این دست روزها و شب‌ها برایم قوت خواهد آورد.

هوش مصنوعی: تا کی باید در سرزمین فارس در عذاب و زحمت بمانم؟ چند وقت دیگر باید خوار و زبون و بیچاره و داغدار باشم؟

هوش مصنوعی: تا کی باید حقیر و ذلیل خواسته‌های قدرت‌های بزرگ باشم؟ تا کی در دام و کنترل تمرکز قدرت گرفتار مانده‌ام؟

هوش مصنوعی: من به شدت در کارهای خود گیج و دوسوخته‌ام، به طوری که در روز روشن، همچنان احساس می‌کنم در تاریکی شب قدم می‌زنم.

هوش مصنوعی: نه کسی هست که به من کمک کند تا بر مشکلات غلبه کنم و نه جایی برای رفتن دارم تا از این سرزمین بروم.

هوش مصنوعی: نه آنقدر قوی هستم که بتوانم از تمام دنیا دل بکنم و نه آنقدر تحمل دارم که با هر شرایطی خودم را تطبیق دهم.

هوش مصنوعی: نه آنقدر قدرت دارم که بتوانم با ستاره‌ها بجنگم، و نه اینقدر نیرو دارم که بتوانم با آسمان در میدان مبارزه قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: نه زبانی دارم که بتوانم راز دلم را به کسی بگویم و نه آنقدر قدرتی دارم که بتوانم بی‌فراق تو اشک بریزم.

هوش مصنوعی: دیگر حوصله‌ای برای جستجوی حال و احوال دلم ندارم، و دیگر دردی در وجودم نیست که از چشمانم بریزد و بر دلم بنشیند.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که در فارس، جانم به خاطر سختی زندگی و مشکلات، آسیب ببیند و نتوانم هیچگاه میوه آرزوهایم را بچینم.

هوش مصنوعی: اگر بخت به من کمک کند، از اینجا دور می‌شوم و به سرزمین‌هایی می‌روم که فراتر از روم، فرنگ و زنگبار هستند.

هوش مصنوعی: اگر رفتارم را کنترل می‌کردم، می‌توانستم به خاطر کینه‌ای که در دلم داشتم، از این دنیا فرار کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر رفتار غیرقابل قبولت، ای آسمان نیلی، احساس ناامیدی و disgust می‌کنم. و همچنین به خاطر کردار نادرستت، ای چرخ گردانِ عالم، از تو بیزارم.

هوش مصنوعی: هر کسی که با من دوست باشد، او را بی‌احترام و ناتوان می‌کنی و آن کسی که با من دشمن است، تو به او اعتبار می‌دهی.

هوش مصنوعی: دل تو به شدت از پول و سنگ هم سخت‌تر است، اما پیمان و عهدی که با دیگران بسته‌ای، به مراتب سست‌تر از بند و زنجیر است.

هوش مصنوعی: اگر او بخواهد، می‌تواند با تمام سختی‌ها و مشکلات زندگی‌ات بازی کند و تا شش در راجع به تو بیندازد.

هوش مصنوعی: به من نگاه کن که از آسمان پست و ناچیز امید دارم. ای دل، آیا کسی می‌تواند از انسانی بخیل و تنگ‌نظر امیدوار باشد؟

هوش مصنوعی: اگر آسمان بر من ناراحتی هم ببارد، مشکلی نیست؛ زیرا این ناراحتی همیشه با هر کسی همراه بوده و سابقه‌دار است.

هوش مصنوعی: من در دل دردهایی دارم که هیچ درمانی برای آنها وجود ندارد، جز اینکه شاید مهربانی میر کامکار بتواند آنها را تسکین دهد.

هوش مصنوعی: خزانهٔ نیکوکاری، جمع ویژگی‌های دایره‌المعارف سخاوت و بخشش است. منبع انصاف و دلیل وقار، همین بخشش‌ها هستند.

هوش مصنوعی: میرزا تقی انسانی generous و سخاوتمند است که مانند دریا فضایی وسیع و بی‌پایان دارد و همچون ابرهای بهاری، ظرفیت و توانایی فراوانی برای بخشش و کمک به دیگران دارد.

هوش مصنوعی: قلمی در توصیف زیبایی او اینگونه است که همانند عطر خوشی به نظر می‌آید. نامه من نیز از بخشش او چنین زیبا و دلپذیر است که هیچ گونه کثیفی و آلودگی در آن وجود ندارد.

هوش مصنوعی: نوک کَلک در اینجا به معنای بخشی از امیدها و آرزوهای مردم است که به ظاهر کوچک و ناچیز به نظر می‌رسد، اما در واقع بسیار ارزشمند است. مانند سر پستان مادر که در زمان شیرخوارگی، منبع اصلی تغذیه و امید برای کودک محسوب می‌شود. در این صورت، اشاره به این است که حتی چیزهای کوچک می‌توانند بزرگ‌ترین امیدها و نیازهای انسانی را برآورده کنند.

هوش مصنوعی: دیشب از سخنانی که شنیدم داستانی را بر زبان آوردم. وقتی دیدم که دامنم از نعمت و خیر پر شده، احساس کردم که شگفتی بزرگی در زندگی‌ام به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: چشمی که به دریا دارد، به خاطر طغیانی که به او کمک کرده، به خود می‌بالد؛ اما کوه از سر کشیدن او متأثر شده و به سنگسار دچار گشته است.

هوش مصنوعی: اگر قطره‌ای از ابر بر زمین بریزد، تا قیامت هیچ کس در دنیا رنگ غبار را نخواهد دید.

هوش مصنوعی: هر کسی که می‌بینی به خاطر هنرش به خود می‌بالد، باید بداند که تنها وجود اوست که به هنر اعتبار می‌بخشد و هنر بدون او ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: سرور و میرا و وزیر را نمی‌توان بی‌نظیر دانست، چرا که برادر تو مانند آصف بن برخیا است که دارای صد یار و همیار است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم داستان خودم را برایت بگویم، حتی اگر چیزهایی که در دل داری برایت روشن باشد.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، دو سال است که به خاطر کینه و بی‌عدالتی‌های زندگی، آرزوها و خواسته‌های ما به سختی و با کمبود تحقق می‌یابند.

هوش مصنوعی: این جمله به طور کلی به توصیف شرایط یا وضعیتی خاص اشاره دارد. به نظر می‌رسد فرد را در موقعیتی توصیف می‌کند که تحت تأثیر یا فشار قرار دارد، و از طرفی، به نوعی ناپایداری یا مشکلی در محیط اطرافش اشاره می‌کند. به طور کلی، می‌توان گفت که شرایط سخت و چالش‌برانگیزی را به تصویر می‌کشد که ممکن است باعث نگرانی یا ناراحتی فرد شود.

هوش مصنوعی: این همه لطفی که از سوی شاه عالم به ما شده، دیگران آن را بردند و هر کسی، چه کوچک و چه بزرگ، از این تخفیف بهره‌مند شده است.

هوش مصنوعی: در نتیجه‌ی گذشته‌ی تلخ، گروهی از سران و بزرگان به من لطف کردند و از یزدان سپاسگزاری کردند، زیرا بعد از مدتی شرمنده و پشیمان شدند.

هوش مصنوعی: اگر راست بگویم و تو به حرف من اعتماد نداری، می‌توانی از دیگران که در جمع من بودند بپرسی. آن‌ها به کسی که صد نفر را جمع کرده بود، استادانه هزار نفر معرفی کردند.

هوش مصنوعی: ای مسلمانان، شما کجا هستید که از مسلمانیتان خبری نیست؟ و این همه ترس از خدا، مگر چه جایی دارد؟ و این آرامش که هنوز در دل‌هایتان نهفته است، کجاست؟

هوش مصنوعی: از این تجاوزها و بی‌احترامی‌ها به سراغ ناقوس می‌روم و در کشورهای خارجی آن را می‌بوسم و زنجیری که بر دوشم افتاده را از دو طرف برداشته و به دور می‌افکنم.

هوش مصنوعی: خلاصه اینکه، دفتر نظم من به نوعی بی‌نظم‌تر از قبل شده است، چون گروهی ناآگاه و بی‌سواد خط مرا خراب کرده‌اند.

هوش مصنوعی: افراد باهوش و فرهیخته، نمی‌توانند به سادگی از چیزهای اضافی و بی‌فایده استفاده کنند. آن‌ها نمی‌توانند از چیزهای بی‌مورد به درستی تمییز دهند و فقط چیزهای مهم و با ارزش را در نظر می‌گیرند، مثل اینکه نمی‌توانند حتی در یک محیط شلوغ و پرصدا، صداها را از یکدیگر تشخیص دهند.

هوش مصنوعی: به دفتر توضیحاتشان نگاهی بینداز و طرحشان را بررسی کن. حاشا که این طرح به خوبی اجرا شود و کار را به سامان برساند.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم چه باید بکنی، خودت می‌دانی و به تدبیر خودت آگاهی. تو کسی هستی که باید تلاش کنی و مزدور بودن مناسب تو نیست.

هوش مصنوعی: به توانایی‌های خود مغرور نشو و به من نگاه کن. من مانند چشمه‌ای کوچک هستم و تو همچون دریایی وسیع و بی‌پایان.

هوش مصنوعی: بهتر است که تلاش کنم تا در کلامم به نکات اصلی بپردازم، زیرا زیبایی هر گفتاری در فشردگی و اختصار آن نهفته است.

هوش مصنوعی: این جمله به توصیف عناصر مختلفی از وجود انسان و جهان می‌پردازد. اشاره دارد که حس های پنج‌گانه انسان و همچنین سه نوع منبع یا زمینه‌ای که از آن‌ها نشات می‌گیرند، به شش جنبه یا مفهوم تقسیم می‌شوند. در ادامه، به چهار مؤلفه نهایی اشاره شده که مکمل این عناصر هستند. به این ترتیب، از تعادل و ترکیب این اجزا می‌توان تصویری جامع از شناخت و تجربه انسانی به دست آورد.

هوش مصنوعی: از موجودات و شکل‌های جسمانی تا زمانی که در بدن яв شوند، عقل و نفس انسان به صورت امانی و موقتی است.

هوش مصنوعی: جوهر اصلی اشیا تا زمانی که در این دنیا وجود دارد، با حضور تو در زندگی‌ات تحت حمایت خداوند و نگهداری او خواهد بود.

هوش مصنوعی: همیشه حسودانت را غمگین ببین و دوستانت را شاد، این وضعیت همواره برقراره و آن حسرت همیشگی است.