هوش مصنوعی: ای معشوق با موهای سیاه، از آن‌قدر که پریشان و آشفته هستی، تو را مانند خودم سرگردان می‌بینم و در چهره‌ی محبوب، به تماشای تو می‌پردازم.

هوش مصنوعی: با وفایی که از مرگ من خبر داری، به خاطر آن که تو از این موضوع آگاه هستی، غمگین و ناراحت به نظر می‌رسی.

هوش مصنوعی: یار من با رنگ طلایی مانند گندم در باغ بهشت بود و حالا اگر زنی شبیه شیطان ببینم، به یاد او می‌افتم.

هوش مصنوعی: صورت زیبای من به شدت آتشین و جذاب است، مانند نمرود که به خاطر ستمگری‌اش در آتش قرار گرفت. اما من مانند خلیل الله (ابراهیم) با این زیبایی، تو را می‌بینم.

هوش مصنوعی: تو همچون عصای موسی، پر از قدرت و راز و جادو هستی. در مقابل تو، من احساس کوچکی می‌کنم و به وضوح می‌بینم که این جاذبه‌ی خاص تو مانند یک مار بزرگ در مقابل من ایستاده است.

هوش مصنوعی: ای عیسی، تو که روح خدا هستی و از زیبایی زلفت می‌توانم آگاه شوم، پس چرا روز و شب در کنار خورشید تابان تو را می‌بینم؟

هوش مصنوعی: چهره او همچون کعبه است و ابروهایش جایگاه عبادت. در هر حالتی او را می‌بینم که گاهی در حال رکوع و گاهی در حال سجده است، مانند سلمان.

هوش مصنوعی: اگر کسی نتواند درد دل را درمان کند، ای با چهره سیاه، من تو را با دانشی همچون لقمان می‌بینم.

هوش مصنوعی: دوست جوان من، جام پر از شراب را به دست گرفته‌ای و از آن می‌نوشی. از هشیاری خارج شده‌ای و به خاطر مستی، چشمانت در حالت سرگردانی و حیرت است.

هوش مصنوعی: ای زلف سیاه، تو که اینگونه بر چهره محبوب افتاده‌ای، دشمن دین و آسیب‌زننده به دل‌ها را ببین که جان‌ها را می‌دزدد.

هوش مصنوعی: از زیبایی تو می‌گویم، گویا یار منی. بر زیبایی‌های تو چون سیمی درخشان می‌افزایم و همیشه تو را مانند جواهری درخشان می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر تو دزد نیستی و چهره‌ی یارم نیز وجود ندارد، پس چرا در بند هستی و از چه چیزی می‌ترسی که اینگونه به لرزش افتاده‌ای؟

هوش مصنوعی: چهره زیبا و دلربای معشوقم گنجی از زیبایی است و بر روی این گنج، مانند افعی، پیچیده شده‌ای و آن را می‌بینم.

هوش مصنوعی: صورت یار من مانند ماه تابان است، و در کنار او، من همچون عقرب می‌رقصم و خوشحالم که او را می‌بینم.

هوش مصنوعی: عزیز من هر کجا که باشد، وقتی که از خود رونمایی می‌کند، من نیز به سوی او می‌روم و همچون فلامینگو که به سمت خورشید زیبا می‌نگرد، او را می‌نگرم.

هوش مصنوعی: اگر آن محبوب زیبایی که دلش را با عشق من می‌سنجد، به گونه‌ای باشد که خویشتن را با آن عشق بسنجند، من تو را همانند یک ترازوی دقیق می‌بینم.

هوش مصنوعی: تو مانند ابری در ماه نیسان، با زلف‌های سیاه و تاریکت، در دل خود گوهر پاک و زیبایی داری.

هوش مصنوعی: بیش از حد بوسه می‌زنی بر آن صورت زیبا که دل من از حسد خونین شده و نمی‌توانم تو را ببینم.

هوش مصنوعی: در تو به قدری موسیقی و نوا وجود دارد که جای تعجب ندارد اگر دل من به خاطر تو بزند، مانند چنگ نکیسا که صدای جذابی دارد، هرگاه تو را در افق ببینم.

هوش مصنوعی: ای آنکه زلف سیاه داری، اگر زاهد نیستی، چرا مانند زاهدان در برابر دیدگان مست او دامان خودت را برمی‌داری؟

هوش مصنوعی: اگر یارم بگوید که با خداوند بندگی کرده است، من نیز دلیل می‌آورم که بر اهرمن (شیطان) غلبه کرده‌ام؛ ای زلف، برهان من را ببین.

هوش مصنوعی: گاهی مانند اهرمن و شیطان عمل می‌کنی و گاهی به سوی خدا می‌روی. بعضی وقت‌ها مانند یک کافر به نظر می‌رسی و گاهی دیگر مانند یک مسلمان.

هوش مصنوعی: نه تو مسلمان هستی و نه کافر، ای زلف یار. زیرا همیشه تو را در باغ رضوان می‌بینم.

هوش مصنوعی: گاه مثل هندوئی که از وطن دور افتاده و به خاطر غم غربت بی‌پناه و پریشان احوال شده‌ای، تو را می‌بینم.

هوش مصنوعی: بر چهره هندی، نشانه‌ای از لام را مشاهده می‌کنم. زلف تو همچون هندیان است و شکل لام، خطی است که میان تو و دیگران را جدا می‌کند.

هوش مصنوعی: شاید زمانی به هم پیچیده و مبهم باشی و نتوان تشخیص داد، گاهی هم در شرایطی قرار بگیری که به وضوح و روشنی مشخص باشی.

هوش مصنوعی: چقدر در برابر استاد، که گاهی درست و گاهی نادرست است، ناگزیر مثل یک کودک تمرین می‌کنم و یاد می‌گیرم.

هوش مصنوعی: دل گاهی به بند غم و مشکلات اسیر است و گاهی هم مجذوب تو می‌شود. گاه مانند بیژن، دل شجاع و قهرمان است و گاه چون سام نریمان، به تماشای تو می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر به هر گوشه‌ی وجودت دو صد پادشاه چینی باشد که به دام افتاده‌اند، چون رشته‌ی کمند پرچین را که فرزند دستانت می‌بیند.

هوش مصنوعی: ای معشوق با موهای سیاه، به خاطر اینکه زلف‌هایت خیلی بلند و تاریک است، شبیه شب یلدای زمستان به نظر می‌رسی.

هوش مصنوعی: روی یارم مانند یک باغ تازه شکفته پر از گل است و وقتی که او را در آن باغ می‌بینم، همچون زیبایی‌های خود باغ است.

هوش مصنوعی: گاهی مانند یک زنجیر بر دوش معشوق قرار می‌گیرم و گاهی مانند حلقه‌ای در گوش محبوب، تو را می‌بینم.

هوش مصنوعی: گاهی به درمان دردهای بی‌درمان خود می‌رسم و گاهی هم تصویر چهره زیبای محبوبم را می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر در شب محرم نباشی، چرا به وضوح خود را به نمایش می‌گذاری؟ علت ناله و گریه مردم از عشق و از جان را می‌بینم.

هوش مصنوعی: گاهی تار وجودت به حرکت در می‌آید و گاهی در سکوت باقی می‌ماند، در لحظاتی به روشنی شریان زندگی‌ات مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر روز و شب در آرزوی دیدار یاری هستم که لب‌هایش مانند پیراهنی از لعل می‌درخشد، اما تنها دشت تاریکی را می‌بینم که در آن گرد و غبار وجود آب حیوانات پراکنده است.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات که به موفقیت می‌رسم و از دوستی بهره‌مند می‌شوم، مثل افرادی که در حال و هوای خاصی هستند، تو را می‌بینم که سر در گریبان داری.

هوش مصنوعی: سر پناه تو از نرم‌ترین ابرها و بستر خواب تو از نور خورشید باشد. من تو را مانند غلامی که در درگاه شاه خراسان است، می‌بینم.