هوش مصنوعی: سال پیش، همراه من یاری زیبا و مهربان بود که دشمن دینم شد و دل پر از اضطراب و جان پر از آشفتگی را به همراه داشت.

هوش مصنوعی: با لب‌ها، مژه‌ها، چشم‌ها، زلف‌ها، و چهره‌ات، اندام و زیبایی‌ات باعث شد که دل من از گشت و گذار در باغ‌ها و بوستان‌ها آرامش بگیرد.

هوش مصنوعی: او به اندازه‌ای زیبا و دلنشین است که چهره‌اش همانند سپری بزرگ و دلربا خودنمایی می‌کند. زلف‌هایش نرم و پرچین بوده و به ملایمت بر روی شانه‌هایش میریزد. قامت او به قدری راست و بلند است که گویی تیر باریک ابرویش پایین‌تر از کمان خم می‌شود.

هوش مصنوعی: آسیب یک لحظه از زیبایی چهره‌ام به اندازه‌ی غارت یک سرزمین از بالای قد کشیده‌ام است.

هوش مصنوعی: قد زیبا و دلربایش به شجره طوبی (در بهشت) می‌ماند، نوشیدنی‌اش شیرین مانند سلسبیل است. سوزش عشق او همچون آتش دوزخ و چهره نیکورش بهشت را تداعی می‌کند.

هوش مصنوعی: مردی قوی و دلیر با زلف‌های پیچیده‌اش به دل من نفوذ کرد، مثل اینکه از زهر شمشیرش استفاده می‌کند.

هوش مصنوعی: هر بار که به چهره‌ام نگاه می‌کرد، می‌خندید و من گمان می‌کردم که این خنده ناشی از خوشی و زیبایی اوست.

هوش مصنوعی: در وقت‌هایی که در روستا بودم، گاهی مانند کوهی محکم و استوار بودم که در یک سمت کمرم موی بلندی بسته بودم.

هوش مصنوعی: گاهی می‌گفت اگر دور از جماعت و هم‌نشینان باشم، حتی برای یک لحظه هم که شده، زندگی‌ام بی‌معنا شده و دلم آزرده می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که تو را نمی‌بینم، از اندوه اشک می‌ریزم، اما وقتی تو را می‌بینم، به شادی می‌خندم و سرشار از خوشحالی می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر کسی شعری از من بخواند، تو آنقدر تحت تأثیر قرار می‌گیری که از شگفتی لبت به لبخند می‌آید و آفرین می‌گویی.

هوش مصنوعی: اگر کسی از نام و نواخت من پرس و جو کند، بگو که این شخص، پادشاهی است در سرزمین دانش و علم که بر آن حکمرانی می‌کند.

هوش مصنوعی: معنای این بیت به این شکل است که توصیف او امکان‌پذیر نیست، زیرا او فراتر از هر توصیفی است. همچنین نمی‌توان از مدح و ستایش او فراتر رفت، چرا که مدح او نیز تنها در حد زبان و بیان محدود است. در واقع، عمق عظمت و شایستگی‌های او فراتر از آن است که بتوان به خوبی بیان کرد.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که شاعر به قدرت و اثربخشی اشعار خود اشاره می‌کند و خود را به نوعی نماینده یا پیامبر هنر شعر می‌داند. او می‌خواهد بگوید که از طریق کلمات و سخنانی که بر زبان می‌آورد، تأثیر عمیقی بر دیگران می‌گذارد و به نوعی نقش مهمی در دنیای ادبیات دارد.

هوش مصنوعی: در روز روشن به من گفت که حالتی وجود دارد، حالتی که شب را تاریک می‌کند، و او این را تأیید کرد، هرچند که خورشید در آسمان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: به او گفتم که ای معشوق بی‌رحم و بی‌وفا، تا کی می‌خواهی با ما رفتار نکنی؟ او در پاسخ گفت: "بران به سادگی!"

هوش مصنوعی: عزیزم، چقدر بی‌وفا و بی‌رحم به من نگاه می‌کنی! به خدا قسم که من هرگز اینقدر بی‌احساس نبوده‌ام.

هوش مصنوعی: تو همیشه با شخصیت و اخلاق خوبت در هر دو حال، چه در خفا و چه در جلو، با مهربانی های بی حد و لطف های بی انتها وجود داشتی.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات به نظر می‌رسید که در وجود من شخص دیگری نیز هست و ما در واقع یک روح واحد را تشکیل می‌دادیم.

هوش مصنوعی: کاسه من که پر از شراب بود خالی شد و کیسه‌ام که از طلا بود، بعد از یک هفته دیدم که آن ماه زیبا، غمگین و پریشان است.

هوش مصنوعی: اگر از شخصی در مورد من سوال کنند، او می‌گوید که من شخصی فضول و ناقابل هستم.

هوش مصنوعی: شاعرانی که شعر می‌نویسند، مانند من، تنها موجب ایجاد سردرگمی در جهان می‌شوند و هیچ دستاوردی به ارمغان نمی‌آورند.

هوش مصنوعی: هر جا که تو حضور داشته باشی، او همواره در آنجا به عنوان خدمتکار و همراه تو خواهد بود. مانند اینکه هر کجا که سفره‌ای بیندازید، او آنجا به عنوان میزبان خواهد بود.

هوش مصنوعی: کنون یک هفته از دوری آن محبوبی که همچون ماه زیبای بی‌غم است، می‌گذرد و من زحمتی را احساس می‌کنم که اسفندیار در طول هفت خوان خود تحمل کرد.

هوش مصنوعی: روزی به قدری علاقه و شوق دیدار چهره آن عزیز را داشتم که از جایی بلند شدم و به سمت او رفتم تا بتوانم آستان او را ببوسم.

هوش مصنوعی: زمانی که به چهره‌اش نگریستم، سلامی به او گفتم و به او عرض کردم که آیا نگهبان تو، تو را از خطرات روزگار محفوظ نگه داشته است؟

هوش مصنوعی: در یک لحظه، متوجه شدم که غم و اندوه به من نزدیک شده‌اند، و همچنین در لحظه‌ای دیگر، دیدم که غم و غصه به طور همزمان به من همراهی می‌کنند.

هوش مصنوعی: وقتی به من نزدیک شدی و چهره‌ات را به من نشان دادی، چرا با نگاهت به من بی‌اعتنایی کردی؟ یعنی بهتر است به اینجا نیایی و مرا ترک کنی.

هوش مصنوعی: چهره‌ام به خاطر خجالت خیلی زرد شده و از ترس اینکه مبادا بر روی پیشانی‌ام مانند زعفران رنگ بگیرد، نیاز دارم که سریعاً از این وضعیت بیرون بیایم.

هوش مصنوعی: به او گفتم ای عزیز، چرا با اندوه و غم زندگی می‌کنی؟ آیا نمی‌دانی که مشتری (سیاره خوشبختی) با زحل (سیاره سختی) در کنار هم قرار نگرفته‌اند؟

هوش مصنوعی: با اندوه تو همراه هستم، همچون هم‌نشینی با تو. گفتی که با غم تو یکی هستم، تا جایی که هم‌پیمان شویم.

هوش مصنوعی: اگر تو برای من همانند مرگ باشی، من هم برای تو مثل عمری هستم که از مرگ می‌گذرد. تو خود می‌دانی که مرگ نشانی از عمر ندارد.

هوش مصنوعی: تو همان کسی هستی که پیوند من با تو در ماه فروردین به اوج خود رسید، من شبیه یک باغ هستم که عشق تو را در مهرگان احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از نشستن و همراهی با تو خجالت می‌کشم، زیرا من شخصی امیر و موفق هستم و تو در حالتی ناتوان و فقیر قرار داری.

هوش مصنوعی: تو چه ثابتی داری که با من هم نشینی؟ من که گناهکارم، چه عیبی دارد اگر بخواهم با تو هم نشین شوم؟

هوش مصنوعی: چرا آخر گناه من اینقدر بزرگ است؟ آیا تو که به زیبایی و بزرگی خالق من هستی، مرا به خاطر این گناهان به عذاب دوزخ می‌فرستی؟

هوش مصنوعی: عزیز من، تو کجایی و من کجا هستم که درباره عشق و محبت صحبت کنیم. ما در دو دنیای متفاوتیم، پس اینقدر جذبه و فریب نخوان.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال یوسف هستی، باید مانند عزیز مصر پیشرفت کنی، در غیر این صورت نمی‌توانی او را با یک کلاف ریسمان به دست آوری.

هوش مصنوعی: به او گفتم، ای ترک ستمگر، چرا اینقدر به اسب خود می‌تازی؟ و به او گفتم، ای دلخوش و شوخ، چرا اینقدر به مرکب خود فشار می‌آوری؟

هوش مصنوعی: اگر یاد و خاطر تو از یاد نرود، پس سخن پیامبر را محترم بدار، زیرا کسی که مهماندار توست ممکن است، کافر باشد.

هوش مصنوعی: عزیزم، تو که با شیطنت‌هایت دل‌ها را می‌آزاری، ای بت زیبا که در دنیای زیبایی‌ها همچون قهرمانی برای دلبران هستی.

هوش مصنوعی: وقتی که به خاطر دیدنت تلاش می‌کردم و از خودم نمی‌گذشتم، فهمیدم که تو همچون آتش در خانواده‌ام تاثیر گذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: ناصم می‌گوید: دل‌ خود را در اختیار کسی قرار نده و به ندای دیگران گوش نکن، زیرا تنها تو باید بر آن فرمانروایی کنی.

هوش مصنوعی: تو به خوبی هر چه بی‌محبتی به من کردی، من هم بی‌اراده و به خاطر این رفتار، پاسخ عمل تو را دادم. این رفتار من هم سزاوار من نبود، درست است.

هوش مصنوعی: جسم و جان من از آتش درون خود سوزانده شده است. درست مانند درخت چناری که به ناگهان بر اثر آتش، شعله‌ور می‌شود و می‌سوزد.

هوش مصنوعی: زمانی که من بر روی اسب جنگی‌ام نشسته بودم و به میدان می‌رفتم، هیچ‌کس داستانی به جذابیت و قدرت داستان رستم دستان برایم تعریف نکرد.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو آنقدر دردمند و رنجور شده‌ام که هر بادی که از مسیر بگذرد، می‌ترسم که به من آسیب برساند.

هوش مصنوعی: اگر با تیغ خود مرا از هم جدا کنی، خطر کن زیرا از دل خونین من صدای فغان برمی‌خیزد و نمی‌توانی از احساس عمیق من فرار کنی.

هوش مصنوعی: با خوش‌اقبالی و خوش‌رفتاری رفتار کن، اما کم‌لطفی نکن. از این بترس که مبادا از تو شکایت کنند و نزد فرمانروایان به زبان آوردن که تو را برملا کنند.