هوش مصنوعی: عظمت و زیبایی فقر و تهیدستی ما به قدری است که علم و دانش در برابر آن خاموش می‌ماند. ظروف سفالی درویشان به دلیل خشکی و بی‌آبی، دیگر نم و رطوبت ندارند.

هوش مصنوعی: سرش را در جیب کرده و از گرفتار شدن در سختی‌ها و مشکلات آزاد است. در گوشه دل، حالتی شبیه به آهوی حرم دارد و احساس آرامش و حرمت دارد.

هوش مصنوعی: ما از ارتباط این بخش‌ها به شدت گیج و سردرگمیم؛ شما که می‌پرسید، این تفکرات نامنسجم و بی‌نظم ما را با هم درآورده است.

هوش مصنوعی: تمیز کردن و تفکیک خوبی و بدی در وجود تو نیاز به شناخت مخصوصی ندارد، چرا که در جایی که وجود دارد، عدم نیز وجود دارد و این عدم به نوعی می‌تواند در وجود گل‌ها و زیبایی‌ها مؤثر باشد.

هوش مصنوعی: نگاهی که به سمت شما می‌افتد، باعث می‌شود که شما از جمع خارج شوید و مانند شمع در اینجا روشنایی ببخشید. به همین دلیل، همین نگاه زیبا و پرتحرک شما، خود قدمی در این فضا دارد.

هوش مصنوعی: صدای ارامش بخش و موزون در تمام جهات پراکنده می‌شود، گویی از دامن طبیعت به بیرون روان شده است. جهان مانند یک شکار است که به خاطر آزادی و وحشی‌گری‌اش از خودش فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: احتیاط کن از شوق و آرزوهایی که به مانند پنبه در آتش می‌سوزند. ما بیمار حسرت هستیم و دوری از دیدار، همچون نوشیدنی سمی است.

هوش مصنوعی: دیگر از من دربارهٔ پشیمانی‌ام نپرس، زیرا نوشته‌هایم رازی را در دل دارند. قلم من درونش غمی عمیق دارد، حتی اگر چیزهایی را بر روی کاغذ بیاورد.

هوش مصنوعی: آوای نیستان تندرستی است، و تصویر من از ساز خود، در آن ناآمدن‌ها، دانشی دارد.

هوش مصنوعی: هر لحظه‌ای که نفس می‌کشم، مانند غنچه‌ای هستم که از خودم غافل شده‌ام. بیدل، در آغوش غفلت، همچون مینا (لیوان) من، سنگینی ستم را تحمل می‌کند.