هوش مصنوعی: دل نمی‌خواهد از غم‌ها و سختی‌ها بگوید، چرا که سر بریده‌ای که از تیغ جدا شده، از درد و رنج خود آگاه است.

هوش مصنوعی: آرزوهایی که به نتیجه نرسید، از دنیا نگذشته‌اند. ناامیدی بر این داستان خبر دارد.

هوش مصنوعی: دست‌های زیبای معشوق را در حالی که در لباس سیاه ماتم نیستند، به خونی که از شهیدان ریخته شده، مرتبط می‌داند. به عبارتی دیگر، زیبایی و شادابی در زندگی به خاطر قربانی‌هایی است که به خاطر آرمان‌ها و آزادی‌ها فدای شده‌اند.

هوش مصنوعی: دخالت ما در کارهای یکدیگر و در دنیای یکتایی، نشانه‌ای از ناآگاهی‌امان است، چرا که تنها کسی که از همه چیز با خبر است، آگاهی دارد.

هوش مصنوعی: در این مکان پر از آرزو، اگر کسی عشق و شوق دارد، باید با جسارت برآید، زیرا او از واقعیت‌های موجود آگاه است.

هوش مصنوعی: تشخیص دادن اینکه چیزی خشک است یا تر به معنی بی‌نیازی نیست. این گدا است که از بخل و سخاوت آگاه است.

هوش مصنوعی: پیام‌های عالم به جایی منتقل می‌شوند که موجودی آگاه و تپنده وجود دارد و از احساسات و حال و هوای ما باخبر است.

هوش مصنوعی: غرور و ناتوانی بخشی از طبیعت زندگی است؛ زیرا خاک از یک سو به دانه‌ هایی که در آن رشد می‌کنند آگاه است و از سوی دیگر، آسیابی که آنها را می‌ساید نیز از این موضوع خبر دارد.

هوش مصنوعی: فقط به خودتان التماس کنید و برای عشق خود سخن بگویید، اما گل نمی‌داند که بلبل چه ترانه‌ای می‌خواند.

هوش مصنوعی: مبادا در روز قیامت شرمنده شوم و عرق بریزم، زیرا که نیکوکاری‌ام را نمی‌شناسم و از بدی‌های خود خجالت می‌کشم.

هوش مصنوعی: این ابیات به این معناست که بدون وجود آن محبوب، من هرگز نمی‌توانم از رنج و درد فراق او رهایی یابم. اگر آن دلربا از حال و روز من باخبر باشد، شاید متوجه شود که چقدر بر من سخت می‌گذرد.